Serin bir rüya,

Adını bilmediğimiz dağların eteklerinde açıyor sümbüller,

Ve derman dağıtıyor Lokman hekim

Bu yerler, bu gökler 

Ucun bucağına erişilmemiş denizler bir oluyor da bir gece vakti bir masanın başında bir araya geliyorlar sanki 

İçime sığdırdığım dünyada daha neler mümkün, bir bilseniz 

Parmaklarımı boya kutularına batırsam ve sıvası dökülmüş duvarlarını boyasam bu kimsesiz sokakların 

Her renk bir ışık hüzmesi olup içime aksa

Göğsümü parçalayıp çıksa kanatlarım, sarsam sarmalasam kendimi 

Buradayım, diye el sallasam turna kuşlarına 

Heybelerine dileklerimi bağlasam 

Onlar ki semada süzülürler, durup yorulmadan -hem kim bilir belki Tanrının sarmaşıklarına da takılırlar -

Ben, dünya bize rağmen gösterişli bir güzelliğe sahip derdim. Varlığa ve yokluğa ve yeşilin, sarının, morun dünya üzerinde var olduğu binbir çeşit tonuna, ve kötülerin kuytularda iyileri boğmaya çalıştığı düzenin taş aralarından boy veren tek bir yonca dalına. Belki de şükür ederdim. Uğruna şükür etmeyi unuttuğum ne varsa, tek tek, şükran duyardım..

Bak şimdi yaşım, düşümün çok üstünde.

Bak bu yaradır, kanar.

Acıdır, geçer.

Ama insan yine de yaralarının ucu kıvrılmasın istiyor.

İçimiz hep gurbet, hep ardından dökülen bir tas su, hep ışığını bekleyen pencere önü menekşesi.. 

Kokusu eskimiş özlemler, rutine şükür ve varlığa özlemle birbirini kovalayan geceler.

Hepsini bırak bir kenara.

Adını bilmediğimiz o dağların eteklerinden sümbül toplayacak mıyız bana onu söyle. Ya da gelincik. Ya da kıyamayıp hiçbirini toprağından ayırmaya, birbirimizi bir asır gibi süren bu hasretle öpecek miyiz? 

Taş alacak mıyız Pir'in huzurundan?

O hiç bize ait olmayan ama çocukluğumuzun dört nala bir atın üstünde koşar gibi her karışında ayak izlerimizin olduğu köylere gidecek miyiz? 

Kim bilir belki Tanrının sarmaşıklarına takılan birer turna kuşuna dönüşürüz o zaman mevsimler de bizimle gelir, 

Gurbet biter,

İşte o zaman dünyayı saracak kadar uzar kollarımız,

Bütün karanlığı def eder.

Ve neşeli bir şeyler çalar radyoda,

Mutfaktan sokağa yayılan şekerli bir koku tamamlar belki de her şeyi..





Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı