Tanıdığım bir ağaç var,

Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek.

Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek.

Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek, 

Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna, 

Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak-

Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım.

Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu.

Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesmişlerdi dallarını. Oysa ne kalmıştı şurada bahara. Güzel olanın da vardı elbet bir çirkinliği. Aynı insanoğlu tahammülü bilmemenin bencil dallarına da böyle tutunurdu.

Dünyada kapladığımız alan bir sandalyeden fazlası değildi oysaki. Bak işte şu sandalyenin üzerine oturup ayaklarımı kendime çekebiliyorum. Ruhumun tüm sancılarını, varoluşumu adadığım ve benliğimi var eden tüm elementleri nefesime sığdırdığım yetmezmiş gibi kendimi de şu köşede duran sandalyeye sığdırabiliyordum. Bir yere ait olduğunun göstergesi değildir elbet bulunduğun yerin şeklini alabiliyor olmak. Ama insan istedikten sonra çölde açan yabani bir çöl gülü bile olabiliyordu.

Ustam demiş ya "Dünya bir han konan göçer"

Ya bir yere konamadan, aradığını bulamadan, hiç aranmadan bu dünyadan göçenler? 

Onların ahı mıdır yaz günü toprağı ıslatan yağmurun şiddeti?

İnsan, seçsin diye kendi kaderini Tanrı insanoğluna yollar çizermiş. Yola çıkmayı tercih etmeyenlerle yarı yoldan dönenlerin de ahı var mıdır acaba yolunun sonundaki güzelliğe kavuşabilmek için can havli ile koşanların ayaklarına dolanan taşlarda?

Peki payı var mıdır hiç anlamadığım bir dilde, sırf ezgisi beni sılada bir sabah köyümü düşürdü diye aklıma; gittiğim her yere benimle gelen bu düşünceler denizinde savrulup duruyor olmamda?





Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı