İç Konuşmaları -VI

  Sabahın dördünde uykumdan uyanıp dinlediğim o şiir, kör karanlıkta gözümü bile zor açıyorken duymaya ihtiyaç duyduğum o şiir,

Anlaşılmayı ve normal karşılanmayı beklemediğim o an,

Absürt ve gizemli olanı içimde normal kıldığım ve halimden memnun olduğum, bu benim kendi hazinem

Ama,

Ama biz gurbetin insanlarıyız. Yazıdan anlamak yazgımızın temeli. Gurbet türkülerinin sözlerini inci gibi dizmek ardı sıra, hep bir pencere pervazı hep bir kapı eşiği.. hâlbuki yolu belli izi belli - hoş gidemedikten sonra avucunun içi olsa memleket ne fayda- 


Yerine, yurduna kavuşsaydı insan hiç medet umar mıydı duyacağı bir çift sözden? 

Anlaşılması zor bir insan olmanın yükünü anlam aramayan ne bilsin. Bunlar kuru sözlerin mübalağa dolu  hissiyatları.


Birbirimize hiç benzemiyoruz.

Birbirimize ne kadar da benziyoruz.


Aynı şeyleri hissedip farklı cümlelerle aynı dili konuşur mu insan? Konuşamaz deme. Bazen aynı şeyleri hissedip farklı cümlelerle susar da insan.

Belli bir eşikten geçip de belli bir yaşa geldikten sonra, insanın gidip annesinin dizinde ağlayamaması da gurbet midir? 

Çocukluğunda hatırladığı bir an sırf burnunun direğini sızlatıyor diye burnunu çeke çeke ağlaması, o anı ve o anda olan insanları bir daha göremeyecek olması da bir gurbet midir?

İnsanın aynada gördüğü aksine bazen dargın bazen mahçup bakması peki?

Şükür etmek için ellerini açtığı yaradandan sükunet dilemesi, gurbet midir?


Ama her koşulda, şartlar ne olursa olsun, hisler ne olursa olsun, konular değişsin, fikirler çatışsın fark etmeksizin kalbini sıcacık ve temiz tutması, iyiliğini ve güzelliğini dilemesi, varlığına şükür etmesi gurbet midir?


Gurbet insanın yüzünü ne zaman güldürür peki? 


Bak bahar kapıda. Çiçeklerini açtı kiraz ağaçları. Kış geçip yollar açılınca gurbet biter mi?




"Yazgım,


kendi avucumda seyretmek kırgın aksimi" 


(İsmet Özel)













Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı