Geride kalanlara,

 *Ölenler ölümü bilmez, ölüm kalanlar içindir.


El el yürüdüğümüz yol ağaçlarla ve mezarlarla bezeliydi ama bu o an yapabildiğim tek şeydi; babamı tutmak ona tutunmak. Henüz avucumun içinde tutabiliyorken elini büyük bir nefes ve şükür çektim. Babamı aynı yerde aynı acıyla ikinci görüşümdü bu. İkimizde ahşap oymalı, varlığı bir asır gibi eski büyük bir kapının yüzümüze kapandığını biliyorduk. Toprak sevdiğimiz insanların bedenlerini bizden saklıyordu. Onları gömmüyorduk, onları toprağa saklıyorduk. Zamanı gelen gidip bu saklanma oyununa dahil oluyordu. Zaman hem çok ağır hem çok hızlıydı bu sabah. Babaannemin evine son kez gelmesini beklerken dakikalar geçmiyordu sonra saniyeler içinde defnettik. Babaannemi kaybetmek babamı eksik bırakacağı için müthiş bir acı hissediyordum. Babaannemi kaybetmek çocukluğumuzun çatısını bizden alacağı için müthiş bir acı hissediyordum. Her santiminde çocukluğumun ayak izleri vardı o avluda. Yine bir sürü masa ve sandalye dizmişlerdi o avluya. Yine kocaman bir çadır çekmişlerdi evimizin önüne. Yüzünü tanıdığım adını bir türlü hatırlayamadığım nice insan boyunlarımıza sarılıp acımızı paylaştı bizimle. Geçip bahçemizde oturdular. Az önce hayatımızda kalan son değeri toprağa saklıyorduk şimdi ise hepimiz dört bir yandan yemek dağıtmaya çalışıyorduk. Acı bizimdi, ölüm bizim ama oturacak bir masa bulamamıştı amcalarım. Annelerinin yemeğini bir köşede durmuş acıdan derman kalmamış ayakları üzerinde yiyorlardı. Dedim ki, gerçekten son bir derman kalmış demek ki dizlerinde! Yoksa insan nasıl durur da ayakta yer annesinin cenaze yemeğini. Elbette bir güç üflenmişti insanın ruhuna. Dağların taşların taşımadığı ölümün acısını taşıyabilmek gücü insana bahşedilmişti. Dualar okundu, yemekler yenildi, bütün gelenler gitti, telefonlar azaldı biz bir avuç insan başbaşa kaldık o bahçede. Her birimiz başka bir evden başka bir hayattan başka bir şehirden çıkıp gelmiştik. Birbirimizi özlemekle acımızı paylaşmak arasında bazen ağlatan bazen güldüren sohbetler ettik. Dönüş vakti geleni kucaklayıp, bir daha kim bilir ne zaman görürüm diyerek sıkı sıkı sarıldık.

Babamı çocukluğunun, gençliğinin geçtiği, çocuklarının doğduğu, annesini babasını yitirdiği o evde bırakıp çıktık yola. Biz sadece çocukluğumuzu gömdük o bahçeye babam ise sevdikleri. 






*Şükrü Erbaş (İnsan İnsanın Acısını Alır)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı