İçimizdeki koşmak arzusu,

 Umut etmekten yorulunca bir ağacın gövdesine yaslanıyorum. Ellerim var, ellerimle tutuyorum ağacın gövdesini, Şükür diyorum. Avuçlarıma bakıp devam et, diyorum. Umut etmeye ve gövdesine yaslandığın ağacın kovuklarına sarılmaya, devam et. Ömrüm, incecik şeffaf bir iplik üzerinde yürümeyi bıraktığım bir yaşa evrildi. Olumsuzluklar paçamıza yapışmış keneler gibi peşimizi bırakmazken; insan denize kıyısı olan bir evin, beyaz duvarları arasında, anadan üryan gezmenin özgürlüğü ile tanışıyor ve işte hikaye tam olarak böyle başlıyor. Öyle hırpalanmış ki ruhum sorun sayılmayacak konularda bile "dünyam yıkılacak mı yeniden başıma" diye korkuyla odalara kapatıyorum kendimi. Gelip ışığı açsın diye bekliyorum. Herşey kötüye gidecek olsa dahi beni karanlıkta bırakmasını istemiyorum. Bir yaşamın değil bir yaşın yorgunluğu bu. 

Hâlbuki kendimi sırt üstü geriye doğru bırakmak; korkmadan, tereddüt edip ardıma bakmadan..

En çok neye ihtiyacın var, bu kördüğüm olmuş hayatından ne istiyorsun diye sorsalardı, güvende hissetmek derdim. Kabul olacağına inanmasaydım belki de gerçekleşmeyecek hayaller rafına kaldırmak zorunda kalacaktım.

Ama sonra baktım aynadaki aksime,

Sanki annesini kaybetmiş bir kuştum ben, 

kanadının ucu kırılmış bir kuş,

Öyle ki;

Tertemiz çarşafların arasında ıslak saçlarımla uykuya daldığım o ilk anı unutamadım. Seneler geçer, anılar eskir belki. Ama bazı anlar ve kokular var ki her saniyesini zihnimin perdelerinde tekrar eden bir piyes gibi durmaksızın oynatıyorum. Ve bu oyunlar kapalı gişe. Anlatımı mümkün olmadığı için aktarmadan bir başkasının zihin perdesine,

Öyle olduğu haliyle,

Anımsayarak, 

Güçlenerek devam ediyorum. 

Biliyorum, içimizdeki koşmak arzusu asla bırakmayacak yakamızı. Deli taylar gibi koşacağız. Yazgımızdan kaçacağız, yazgımızı kovalayacağız..

Hiçbir şey olmamış gibi yaşayabildim, ama hiçbir şey olmamış gibi hissedemedim. O yüzden içime sığdıramadığım ne varsa ardımızda kalan yılların sandıklarında kilitli tutup; güzel olana, bizim olana koşacağız.

Patikali yollardan geçeceğiz, aşk şerbeti içeceğiz, dağların eteklerinden geçerken radyoda çalan ezgileri mırıldanıp, kuşların göç edişini izleyeceğiz. Ben bazı şeyleri hiç konuşmayacağım ama ne zaman bir leylek görsem semada bak, diyeceğim sana leylek havada, yola çıkacağız..

Çünkü bazen kederi de seversiniz. Belki de kederinizdir sizi dünyevi cennetinizin bahçesine götüren. Şükür edersiniz döktüğünüz her damla gözyaşınız için. Mükâfatını aldığınıza inanır, tadını çıkartacağınız anların gerçekleşmesi için adaklar adarsınız. İnançtır bu, inanırsınız.O gün geldiğinde sevinçten de ağlayasınız diye bir menzil oluşturursunuz. 


Nasıl mıydı? Böyleydi işte.






Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı