Cennet bağının gülleri,

 Herkesin çatısı kendisinin cenneti. Hele bir de sağsa, sağlıklıysa tüm sevdikleri; bir kez olsun sevilmenin ve arzulamanın o keskin ve iz bırakan tadını aldıysa, değmeyin keyfine. Hergün eve tek parça dönebilmenin kekremsi bir hazzı bile kalırdı damakta. Ne fark eder, ha baş ucunda ha dünyanın öbür ucunda. 

Ben karanlıkta bırakamayacak kadar seviyordum onu, o da gelip benim karanlığımın ışığı açıyordu. Pencereyi aralıyordu nefes alabilmem için. Bir başkasının çatısını merak etmiyordum. Bana ait olan herşeyin muazzam bir vazgeçilmezliği vardı. 

Parmak izi gibi bir şeydi bu aramızda yaşanan. Herkesin hikayesi kendine özgüydü elbet ama bu bambaşka bir esintiydi sanki. Çok uzun zaman karşı kaldırımdan izlediğim; minik çakıl taşları ile bezeli, uzun kavaklarla sıralı bir nehir yoluydu. Ve ben bir türlü yolun karşısına geçememiştim. 

Ama zamanında ayağıma dolanmaktan korkan Taş, artık bana sarılmak istemişti ve ben çok uzun zaman beklemiştim bu anı ve o taşı göğsümde bir zafer nişanesi gibi taşımaya hazırdım.

"Ayağına dolanacak yolu yapamadım" diyerek yolun karşısında beni bırakan o taş, kilometreleri bir araya getiren kuvvetli bir poyraz olarak geri dönmüştü. Ben onun nehrine bakan bir ağaç olmaya da, ağacına can suyu olmaya da, taş olup yan yana durmayada hazırdım. Ben gelip aldı. Benim karanlığımın ışığını açtı. Sis perdelerini kaldırdı. Birlikte taşlı ve tozlu yollara çıkma hayalleri kurduk. Birbirine çok uzak coğrafyalarda, birbirinden farklı dağ yamaçlarında, birbirimizi bekleyecek gücü avuç içlerimize hapsederek beklemeye başladık. 

Yazgımızdan kaçtık,

Yazgımızı kovaladık,

Yazgımızı sevdik.

Yazgımıza sahip çıktık.

Dünyevi nimetleri bir kenara bırakabilmenin kudreti sardı etrafımızı. Başkasının gülünün kokusu da zehir gelir deyi istemedik. Sılayı iyi bilirdik. Üstelik bir sonu, bir kavuşması olmayan sılayı. Ucunda bir araya gelebilmenin minicik bir kırıntısı dahi varken beklemek, saçlarına kuşların konması gibiymiş. İmkansız görünen cıvıltılı bir kalabalık gibi. 

Canım şimdi sadece sıcak bir ekmeğin ucunu koparıp yemek çekiyor. Öyle tasasız, gösterişsiz, sıcak.. 

Her hangi bir bankta yanyana oturmak çekiyor canım. Sıradan, olası, yetişmesi mümkün bir yakınlık aralığı.. 

İçinde debelenip durduğum dünya telaşlarımdan kurtuldum. Yüklerimi sırtımdan indirdim. Arzularımdan arındım. İhtiyacım olan tek şey anlaşıldığım bir sevgide huzurlu kuş uykularına uyumakmış. Giderek büyüyen bir çığ gibi dağ etelerinden bembeyaz bir sonsuzluk düşlemekmiş. Güneş bizi eritse dahi su olup bir nehre kavuşmanın hayalini kurdum. Dağ eteklerinde geyiklerin ot yediği bir yamaçta durmakmış tek gayem, öğrendim.

Dünyada murad almak da varmış. 

Şükür en güzel duaymış. 

Nasip olurmuş.





Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı