İç Gülüşmeleri

 Önce ölümün hayırlı ve kolay olanını diledim sonra nasibin. Önce ölmekten korktum sonra sevmekten. Sevmek yanlış insanı seçtiğinde yüktür, ama ölmek; doğru insan seni almaya geldiğinde yüreğine karanlık bir korku saplar. Doyamadan kavuşamamayı sırtına bir çuval taş yükler gibi yükler de sen o bir çuval taşı taşımış kadar güç kaybedersin, -mecalsizleşmek desinler adına- 


Ölümü kabulleniş, akşam güneşinde gökyüzünü cümbüşe çeviren bir renk bloğu gibi sakinlik nakşeder. 


Geç kalmaktan korkan geç kalır, korkma! Sabırla ama gücümü her geçen gün kaybederek bekliyorum. Bu umut gülümsememin kenarına bir kuş konduruyor. Bu umut pencerelerimin pervazlarına kasımpatılar dizdiriyor. 


Yurdundan göç etmiş bir leylek telaşı kanatlarımda; hâlbuki nereye göç etse nafile. İnsanın yurdu kendini üzmekten korkanın yüreğidir. Ait olduğun yeri bulmak ancak o zaman mümkündür. En güzel yolların, en serin suların, en ulu çınarların gölgesi seni bir avuç içi kadar çekemez kendine. 


Ardına bakmadan çekip çıktığın her kapı, bir vazgeçiş yolculuğu lakin sıra kapıyı onun yüzüne kapatmaya geldiğinde; değil kapıyı çekip çıkmak, uğruna elini feda edeceğin bir kudrete dönüşür. 


Uğruna canını dünyalara feda etmeyi istemek, cumhuriyet dönemi şairlerin şiirlerinde kalmasın. Korkmayın sevmenin nesnelliğinden.


İnsan sevince gecenin üçünde, bakışları başının üstündeki tavanda, elleri göğüs kafesinde birleşmiş, dudaklarından bir ninni dökülürmüşcesine şefkatli dualar akıtıyor. Duayı alanın haberi olmuyor ama emanet ediyor onu inancının son damlasına kadar Allah'a. Emanet ediyor ki onu görmeden ölmemek mümkün kılınsın.


Yaşadığım onca kötü günün hiçbirinde yoktu, sarılamadım. Omzunda ağlayamadım. Yıkılıp kalmak istedim dizlerine, yıkılamadım. Gecenin bir yarısı uykumu bölen rüyalarımı paylaşabilseydim daha az korkardım karanlıkta kalmaktan. Ama her zerresini biliyorum. Bir tek kokusunu yok zihnimde. 


Bu bir imtihan, evet. Ve ben tüm ezberleri unuttum, tüm cevapları unuttum, tüm doğruları da. Taşırım sırtımda kemiğimi sızlatan yükleri. Takatsizim ve yürekten inanıyorum, kutlayacağız. Yıldızların tepemizde olduğu bir köy bahçesinde. 

Kutlama gecesi gelene dek sevdalanmanın gücünü anlatmak istiyorum size.


*



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı