Kanadın da kaderi kırılmak,

Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın,

Gece üç, dört 

Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş. 

Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir.

Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir.

Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır. 

* Anlatmam derdimi dertsiz insana,
Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez


Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparım, dediğin ne varsa duruyorsun. Oldukça uzun süre boşluğa bakıyorsun. Tamam diyorsun, devam edebiliriz. 

Peki kendini anlamak?

Bilmiyorum.

Ama kendini anlamamak, uzun süre sırtında taşıdığın küçük bir un çuvalının mesafe arttıkça büyük bir taş çuvalına dönüşmesi gibidir.

Peki onun seni anlamaması? Anlaşılmazsam nefes alamam diyorsun önce, sonra sanat filmlerinin aşka muhtaç trajik sahnelerinden fırlamış bir replikle cevaplıyorsun soruyu. 

" Neyden yoğrulmuş ruhumuz? Hem bu kadar farklı hem de bu kadar benzer olmayı nasıl başarıyoruz? İyisi mi birlikte yaşayalım. Hem geçinmeye gönlü olan yüzünde güller açtırır. İnsan çok sevdiğini anlamayıp da ne yapsın?" 

- Hâlbuki biz muhtacız anlaşılmaya - 

Ama sevginin melhemi de kendi zehri, biliyorsun..

 Hem geçinmeye gönlü olan yüzünde güller açtırır.. bu cümleyi başka bir yazı öbeği için ayırmıştım. Buraya ait değildi ama bana aitti. Avuç içi kadar yüreğim ama koca bir dünya taşıyor içerisinde. En acılı en sancılı savaşlardan tek parça çıkmaya alışık. Bayram günü ağlamaya, cenazede uzun zamandır hasret çektiği bir bedene sarılmanın neşesini yaşamaya alışık. Hayal kırıklığını tanıdığı kadar inanıyor mucizelerin gerçek olabileceğine. İmkansızı mümkün kılan herşeye şükür etmeye sevdalı çünkü. En karanlık, en kör kuyuda olsaydım da kurardım bu cümleyi. Umut etmek isterdim çünkü. Yaradılışın bir amacı var inanıyorum. Benim payıma da bu düştü. Bambaşka biri olmak.. 










* Aşık Veysel Şatıroğlu 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı