Şiir yoksa şiar var, dedi

Aslında şöyle oldu, 

Yirmili yaşların yoğun Nazım sevdasından uzaklaşıp, otuzlu yaşlara geldikçe kendimi dizelerinden kaybettiğim İsmet Özel'e yaklaşırken buluşumun üstüne konuştuğumuz bir sohbette fark etmiştik.

Bu gerçeküstü bir dehriz ve buradan çıkmaya çalışmak çamura batmak gibiydi. Elimde olsaydı kendimi hiç bu çamura bulaştırmazdım. Çünkü kelimeler zehirlidir. Ve şiirler ve o şiirleri yazan şairler akıllarını ağaç dallarına asıp kuş misali göçüp gitmişlerdir.

Demem o ki aklı olan anlamaya çalışmaz insanı. İnsan uğruna bu şiirleri, bu ağıtları yakacağımız bir derinlikte değildir. Dünya hassas kalpler için cehennemdir demiş asırlar önce Goethe. Yüzyıl değişmiş ancak kalpte hasar açan hissiyatı aynı! Çünkü arzunun karşılık bulmadığı her an ateşini korlatır bu farkındalık!

Elimde olsaydı ezbere bildiğim her cümlesini unuturdum o şiirlerin. Bu kadar anlam yüklemezdim duyduklarıma, oturup ağlamazdım mesela kaybettiğim kitabın ardından. "Onu nasıl bıraktım orada, arıyorum yok hiçbir yerde" diyerek gecenin bir yarısı telefon açmazdım belki. Bu hayatı bu kadar incelikle sevmek için çok yorgunuz.

Kusuru kendinde aramakla geçen bir ömür biçmek kendine, zuldûr. Ötesi değil. 

Üstelik bu coğrafyada insan olmak kadar zordur bazı incelikleri ruhunda barındırmak. Duygunu göğsünde bir zafer nişanesi taşır gibi taşımaya kalkarsan önce kalbini söker alırlar.

Aynı pencereden bakmadığın her pencereye taş atıyorlar; çünkü anlamaya çalışmak zor, anlamsız olduğunu söylemek kolay. Olanı olduğu gibi kabul etmek zor, kendi istediği şekle girmeye zorlamak kolay. Hassas olanı incitmek kolay, ancak özen göstermek zor. 

Kelimeleri yan yana getirmek kolay -sanılanın aksine- ancak gittiğin her yere hiç susmayan bir zihni taşımak, bütün zorlardan daha zor. 

Hiç durup tenine değen rüzgarı hissetmemiş birine "beni sinesine sarmayan tabiattan rıza dilenmeyeceğim" demenin anlam kazanmasını beklemek, hayalperest işi.

Ya da gelişi güzel, öyle ağız dolusu söylenmiş seni seviyorum'un kıymetini bilmeyene anlatamazsın Leyla'sına seslenirken

 "Başın, gözün ağrımasın 

Yel essin, kokusu gelsin."

 demenin vazgeçilemez vazgeçişini.

Adına yaşamak diyoruz işte. Öyle dümdüz, öyle kafamıza göre, hiçbir şeye anlam yüklemeden, herkesin her konuda birbiri ile yarıştığı, güzelliğin şekilci, arzunun tehlikeli, vazgeçmenin kolay, aldatmanın ihtiraslı dünyasında. 

Bizim olmasını istediğimiz bizim olana kadar müthiş istekli, elde ettikten sonra nankör, kaybedince delisi olmayı ne çok seviyoruz.

Çünkü insan - adına ne derseniz deyin- acı çekmenin gerçek, aşık olmanın uçucu olduğuna o kadar inandırdı ki kendini gerçekliğini hayal dahi edemiyor.






Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı