Pencere Önü Menekşesi, Mor ve Mümkün

- günler ne kadar hızlı geçiyor değil mi?

- korkuyorum.

- günlerden mi?

- yetişememekten, 


Dalını kestiğiniz ağaçlar kök vermez sanıyorsunuz, hâlbuki toprak hepimizden güçlüdür. Bir avuç toprak ile yaşamın tüm yorgunluğunun buluştuğu o ilk an geldiğinde, dallarını kestiğiniz ağaçların kökleri ile buluşacağız. İşte o zaman karanlığı delen bir ışık bedenimizden süzülüp geçecek.


Siz umut etmeyi bilir misiniz? Umut, hiç ummadığın bir anda pencerenden sessizce odanın içine doğru akıp, kalbini yoran tüm sancıları dindirir. Hızır olup yetişir, derman olur, şifası kurutur gözünün yaşını.


Yaşantının aniden yön değiştirdiği gün geldiğinde yeniden güzelin ve iyinin varlığına inandığını, tanığı olduğun tüm olumsuzlukların karanlığına baş kaldıran bir ışık demeti olduğunu, etinle kemiğinle hissedeceksin.


Yeniden zihnini ele geçiren bu özlem dolu sesin sana eskisinden de güzel bir yolu var ettiği gitmeyecek kulaklarından.


Sonunu bilmediği yollara adım atmaktan dahi çekinen biri için bir son düşlemeden yürümeye çabalamak -başta ne kadar zor gelse de- ayaklarını yerden kesen kuvettli bir rüzgarla yürüdüğün yolu, taşlı tozlu bir yol olmaktan ziyade tazecik yoncaları olan yeşil bir çayıra dönüştürüverecek. 


Her şey diyorum, her şey bizim elimizde. Eğer istersek bu çiçeği bu saksısından söküp Artos'un eteklerine ekebiliriz. Ve nasibinde yeşermek varsa dalına kuşlar bile konar.  


Kötü olan her şeyin kolay olduğu bir dünyada iyi kalmak; kışın yağan ilk karda çocukluktan kalma bir sevincin gelip gülümsemene yerleşmesi, sana ait olmayan bir güzelliğin yok oluşuna tanıklık etmenin içini burkan hissi, dua ederken kendini son sıraya eklemenin verdiği öncelik olgusudur.


Hayatından sonsuza denk silinmesini istediğin yıllarını hiç yaşamamışsın gibi yaşamana izin veren bir çift gözün, seni kilometrelerce öteden izlediğini bilmek elbette kendini bu dünya çöplüğünde güvende hissetmektir. 

Başka yönlere yürümek zorunda kaldığımız bir zaman diliminde hep sığındığım bir cümle vardı "geçmişte kalacak ama geçmeyecek bazı şeyler" 

Bazı geceler hâlâ bu cümleye sarılıp uyurum,


Öyle hiç anlaşılmadan, hiç sevilmeden yitip giden milyonlarca insanın dünyasında; köşede bir sandalye kadar yer kaplıyoruz. İnsan bir eve, bir odaya, bir köşeye sığıyor belki ancak bir kalbe sığmak için bir ömrü feda ediyor. Yaşam tam burada tüm belirsizliği ile öyle gelip geçmiş oluyor. 


- günler ne kadar hızlı geçiyor değil mi?

- korkuyorum.

- günlerden mi?

- ...


  Ama biliyorum,

Bu karanlığı birlikte dağıtacağız.

Bir çocuğun saçlarını okşayacak ellerimiz, 

Aynı eller, renkli saksılara mor menekşeler ekecek.

Kokusunu içimize çekemesek dahi bir misk burnumuzun direğini sızlatacak.

İşte o zaman dünyayı saracak kadar uzayacak kollarımız

Seni olağanca gücünle kucaklayacak bir çift kol,

Bütün karanlığı def edecek!

Ve neşeli bir şeyler çalacak radyoda,

Mutfaktan sokağa yayılan şekerli bir koku tamamlayacak her şeyi..







Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı