İç Konuşmaları - XXIX

 

Aklımın bir köşesinde sürekli kurduğum hayalleri oynatıyorum. Elimde değil. Her detayı ile gözlerimin önündeler işte. Gerçek olduğu her an için sevinç çığlığı atacağım günlerin gelmesini sabırla, inançla bekliyorum. Bir baharı çoktan hak ettim, biliyorum. Canıgönülden diliyorum.


Üstelik küçük dünyaları ben yarattım düşleri de değil bunlar. Sahile iki sandalye mi atmışız, aynı evin balkonunda yanyana mı durmuşuz, mutfakta sarmaş dolaş olmakta dahil buna arabada, sessiz ve gergin ama aynı varış noktasına giderken yola bakmakta. 


Aslını sorarsanız bizim yaşamla en büyük problemimiz bu. Kendimizi anlatmak için o kadar çabaladık ki hayatta tek gayemiz birilerinin bizi gerçekten anlamasıydı. Bu dünyadan öyle hiç anlaşılmadan, hiç saçları okşanmadan gitmeye gönlü yok kimsenin.


Bir yerden bir yere taşınarak geçen bu kısa ömrümde yeniden başlangıç noktasına döndüğüm günlerden biriydi. Gece karanlık ve ıssız. Öylece durup yeniden kurmaya çalıştığımız ve yarıda bırakmak zorunda kaldığımız kitaplıkla göz göze geldiğimiz bir andı. "Bu kitapları" dedim kendi kendime "daha ne kadar taşıyabileceksin sırtında. Gittiğin her yere sürüklüyorsun onları da. Yerleri yurtları olsun istiyorsun. Defalarca kez okudun hepsini ama öylece dursunlar dizinin dibinde değil mi? Bu kez yerleşmeye çalışmayı bıraksak mı Pınar? Belki de ait olamamaya aidizdir! Kim bilir belki yaşam yolculuğumuz savrulmak üzerine kısa soluklu bir şarkıdır." -Tam ezberlediğide şarkının kısalığından şikayetlendiğin- 


Sonra her geçen gün bir öncekinden daha sevinçli uyanmaya başladığımı fark ettim. Özgürlük tüm bedenimi kanatlandırıp havalara uçururken tekrar ediyordum "Bir baharı çoktan hak ettim, biliyorum. Canıgönülden diliyorum."


Hayat, sizi gerçekten anlayan ve seven insanların varlığını etinizle kemiğinizle hissettiğinizde anlam kazanmaya başlıyor. 

Bilmekte değil, hissetmekte tüm mucize. Herkes herkesi seviyor oysa ki ama merhametiyle iç içe geçmiş bir bağlılık sevgisi dünya üzerinde değerine paha biçilemez bir duygudur şüphesiz.


İtiraf edelim ki hiçbirimiz yalnız ölmek istemiyoruz ve mutsuz ve sevgisiz. Hepimizin kendine ait olduğudan emin olduğu bir omuza ihtiyacı var. Çünkü hayat her kötülüğü ile karşımızda güçlenerek ilerlerken insan elini tutan bir el olsun istiyor. Ve bunu canıgönülden diliyor. Okul kantininde, otobüs durağında ya da yer sofrasında. Mekanın inanın bir önemi yok. Benim canım iş çıkışı yemeye gitmek çekmişti bugün. Dünyevi ve rutin işleri kiminle yapmak istediğimizin değerini bilememek bizim neslimizin laneti. Tüketip bir sonrakine geçenlerin dünyası hassas kalpler için cehennemdir. 





Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı