İç Konuşmaları -II

 Herşey bir boşlukta savrulurken tutunmaya çalışma mücadelemiz gibi,

Yeniden başlamak mümkün, her şeye yeniden başlamak zorunda kalanlar için.

Ve kışın ellerim çok üşüyor diye bana seneler evvel aldığı eldivenleri aradım fakat bulamadım.

Deliler gibi gülmeyi seven bir avuç insanla bir odada saatlerce sustuğumuz günlerimiz oldu sonra.

Bu metafor işini sanat filmlerinde bırakmalıydık, dedim duymadılar.

Kendi gezegeninin yıldızı hepsi.

İsimlerin anlamları üzerine konuştuğumuz bir sohbette söylemiştik, kim biliyor hangisinin en güzeli olduğunu da karar veriyor diye. İyi o zaman isim koymayalım mı çocuklarımıza? -Kendini henüz büyütememiş bir insan sorusuydu bu, yanlış anlamayın-

Ben, dedim kuşları kıskanıyorum, o denize imrendi, bu dedi ki keşke kök salan bir ağaç olsaydım ve dallarıma çıplak ayakları ile çocuklar tırmansaydı ama kesin birileri gelip ateşe verirdi beni, vazgeçti

Anlam beklemek duyduğumuz herşeyden ve uyum sağlamak ve bir ahenk içinde olmayı ummak akışkan durumlardan, çok geriden ufka bakmaya çalışmak gibi.  -ufuk çizgisinde olanla bir tutması yok mu bir de kendini!-

Biz eskiden süzme yoğurdun en kıymetli meze olduğu masalarda şiir okurduk. Bazılarımız içki içmeden mest olup bir köşede sızıverirdi.

Uzunca bir zamandır kimse hırka örmedi bana. Bugün oturdum bunu düşündüm. Dünyanın malı, mülkü, ihtişamı, güzellik yarışı, hırsın ateşli bakışı hiç tutamadı yakamdan. Biri bir iplik bir iğne ile gelsin kapıma, dedim ona bahçeden topladığım güllerden reçeller yapacağım. Kavanoz kapaklarına sıkıştırılmış peçeteler bana köydeki mutfağın az ışık alan penceresini hatırlatacak, mutlu olacağım. Nenemin yüzü gelecek gözümün önüne. Hayat, diyeceğim benden ne çok insan aldı. Onları toprağa sakladık, diyeceğim.  


İşte şimdi kimseyi bıraktığım gibi bulamadığım yaşımdayım.

Hem sonra, bin tane şey oldu seni son gördüğüm günden bu yana doğru düzgün anlatamadım, 

diyemedim.


Bazen huysuz, bazen neşesinden kabına sığmayan. Anlatacak çok şeyi varken en yakınına sessiz kalan. Yel değirmeni gibi, hiç durmayan, yalnızca insanların gün ışığında fark ettiği.. Ama geceler evimdir benim.

Elbette dua ettim dolunayda. Sen? Sen umudu kestin mi yarından?





Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı