2 Temmuz 1993

Hâlbuki ateşin içinden geçmeye gönlü yoktu kimsenin,


Akarsuyum yansam da

Kül olup savrulsam da

Bazı bazı gülsem de

Yine gönlüm hoş değil

*


*


Yüzyıllardır üzerinde yaşadığımız topraklarda çok iz bıraktık. Gül dalında biten diken de bizdik goncasına ağıt yakan bülbül de.


Ateş kelimesinden gelen Alevilik Ali’ye bağlı olanı, onun yolundan gitmenin manasını taşımaktı ama bize o ateşle diri diri insan yaktıklarını izlettiler. Korkunç bir güruh, bir avuç insanın ilminden, sazının telinden korkmuş ve onları yok etmenin korkunç sevinciyle coşkuyla bağırıyorlardı. Hatırlamak için görmek şart değildir. Temmuz 1993 hafızamın en karanlık köşesinde, inancımın gücünün altında ezilerek yaşamaya devam ediyor. 


"biz o otelin içinde değildik, ama otel bizim içimizdeydi.."

Hepimizi ateşe attılar..


Siz zannediyorsunuz ki yanmak gelip geçicidir. Eli ateşe değmeyen ne bilsin sevdiğinin külünü. 

Kırk tabuttan ağırdır bir kavanoz kül. 

Kanla beslenmiş bu toprakların üzerine yeni şehirler inşa edilecek, yıllar peşi sıra geçecek, nesiller değişecek lakin hiçbir zaman çiçekler yeşermeyecek. Çünkü kanlı topraktan gül kokusu beklemek umut değildir. 




*“Yaşamak görevdir bu yangın yerinde

Yaşamak, insan kalarak”



Dört kapıdan geçtik. Han kapısı desen değil, el obası desen değil. Üzüm hoşafından bir bade alana, başladı erenlerin düğünü. Anlamazlar ya Hak! Döner dururuz senin kainatının ekseninde. Döndükçe aşk tutarız, can buluruz. En büyük aşk, sana uçan turna kuşunun yoluna düşüşümüzdür. Hangi insan ki severse bu cihanı, sen var ettiğin içindir. İçinde kin tohumları olanlardan koru ya Hak! Onlar ki iflah olmazlar, akıl erdiremezler sevgiden içeri. Oysaki senin cennetinden taş çalanlardır nifak tohumu ekenler. Kardeşi kardeşe kıranlar. Dirliğe sırt dönenler. Bize kara çalanların günahı kime kesilecektir, sen bahşet de su serpilsin şu sefil yüreğime. 

Kırk parçaya bölünmüş yüreklerimize şifalı sularından ver, ver de niyaz olalım aşkının yolunda. Başlasın uluların divanı…





**"Ölsem ayıptır, sussam tehlikeli

Çok sevmeli öyleyse, çok söylemeli."







* Ataol Behramoğlu

**Metin Altıok 






Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı