Mandalina kabuğu yeşili

  Kendime kenarları oyuklu bir kül tablası alırım belki, belki de teker teker kırar atarım sigaraları. 

Arafta olmak böyledir. Bir şeylerin kıyısını görmüşler bilirler. Şükür ile isyan arasında gözle görülmeyen ince bir sınır vardır ya hani. Üzerinde durmak mümkün kılınmaz. Muhakkak ki bir adımla çizgiden çıkmak gerekir. Şükür, elbette ciğerlerime dağ havası dolduracaktır.

Yakın olmayan bir geçmişten, bir görüntü belirdi gözümde geçen gece. Cenazesi üst üste gelmiş bir hikayeyi dinlerken; dedeme -o henüz ölmeden önce- ördüğüm bir bere vardı, onu hatırladım . 15 yaşında bir kız çocuğu için dedesinin saçlarını okşandığı o ilk an.. unutmak istesem unuturdum, diyemiyorum. Benim süper gücüm hatırlamak. Ama ne demişti şair; 

"Hayat hatıradır, unutursan ölürsün."

*

Kafamın içinde konuşanların sayısı azaldı, ama hala konuşmaya devam ediyorlar. Garip! Bunca yıldan sonra düşüncelerimin benimle konuşmaya başlaması. Uzun süreli yalnızlık, insanın aynada gördüğü yüze gülümsemesini bile elinden alırmış. "-mış" dedim çünkü yaşadıklarımı yazarken "-mış" demeyi severim. Bana her geçen anın bir öncede kaldığın hatırlatır. İşte! Anlardan kaçan olmak, anıları hücre zarlarının içine nüfuz edecek derecede iyi saklamakla çelişirdi.

*

Güneşin bulutların arasına saklandığı bir Cumartesi daha bitti. 


*

Geçen sene bugün çekilmiş bir fotoğrafım çıktı karşıma. Deli gibi ağlayıp üzülmüştüm yine, ama bu sabah -gergin olacağını düşündüğüm gün bile- kahkahalar atarak başladım. Hayat tam olarak böyledir. Neşemizin çığ gibi büyüdüğü günler çok olsun. 

Üstelik yeniden neşe saçmaya başlamış - uzun bir aradan sonra, yeniden- biri için kontrolsüz gülüşleri normalleştirebiliriz diye düşündüm ben.

*

Haziranın son günü, deli dizgin bir sıcak memlekete hakim iken tenimi ürperten bu esinti nimettir, dedim. Gece el ayak çekilince ortaya çıkan bu esinti çok tanıdık bir insan yüzü gibi, sessizlik ve yalnızlıkla beslenip duruyor sanki.

*

Resmen gençleştin, dediklerinde deli bunlar diyordum. Ruhumu yeniden o asi, kabına sığmayan kadına bırakacağım inancına dolu dizgin bir aşık gibi sarılıyorum şimdi. 

Kendimi sevmeye o kadar geç kaldım ki. Hep sevmem gerekenleri sevdim. Eğilip öpsem ya kendi omuzlarımdan,

Aldığım tüm takdirden, gördüğüm saygıdan daha yüce bir şeymiş gibi geldi kendimi sevmeyi hatırlamak.

*

Çok uzun zaman dinlediğim bir Sezen şarkısı vardı. Ve ben o şarkı, radyoda karşıma çıktığı zaman sesini mutlaka açardım, bazen de kendi kendime söylerdim. Allah mümkün olmayanı mümkün kılar, elbette yaşayarak göreceğiz.








Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı