İç Konuşmaları - III

 İnsanın kendine verdiği zararı onarmak, mümkünsüzlük kıyısıdır. Altın yaldızlı, parlak bir kapının eşiğinden geçmeye benzer; korkunç bir ihtişamın gölgesinde, genişlemiş bir yüzü görmek gibi. Ve unutmayın ki hatıralar yaradır. Yüzünü gülümsettiği anlarda dahi içinizi sızlatır. Oysa tüm kusurlarımızı kabul etmiştik ve noksan gördükleri yönlerimizi. Yine de hepiniz bir parça değişmemi istediniz benden. Değiştim, o zaman da ilk siz terk ettiniz beni. Yerini bulamamış insan çaresizliktir, bilirim.

İnsan ne zaman bırakır küçük bir çocuk gibi dizlerinin üzerine kapanıp ağlamayı? Sizin vicdanınıza erişmek için küçük bir çocuk mu olmalı? Yitip gitmeli mi dünyadan? Nefes almanın kıymetini bilmeyenlerin dünyasında, kokumuz akıllarda kalsın istiyoruz. Öyle tam teslimiyette kalmadan, adam akıllı sevilmeden, hiç anlaşılmadan ölüp gidecek miyiz? Anlatacak onlarca şeyi beynimizin duvarlarında gezdirmekten ötesine geçemeden, bir köşede yitip gidecek miyiz? Mutsuz ölürsek kimsenin haberi olmayacak mutsuzluğumuzdan, aşkımızın kudretinden! Çünkü hiç bilmeyecekler, o hep gitmek istediğimiz dağların adlarını! Yok olup gitmek, tam olarak böyle bir şey olsa gerek.


Tanrının hayallerimizle ilgilendiğini düşünmüyorum ve gençliğimizle ve elbette sonsuzluk vadetmiyor bize! 


Bir yerde bir kapı kapanıyor, duyuyorum. Hiç görmediğim kapılar sanki benim yüzüme kapanıyor, biliyorum. Bir avuç boş laf olsaydı bunlar geceleri gözlerim açık uyumazdım. Ve siz kalbinizle beyninizin arasında bir uçurum olduğunu bilseydiniz; bambaşka bir farkındalık üzerinden konuşurduk.  


Unutamayana zuldûr hatıra! Tek bir an seni alıp seneler evvel yaşadığın şehre götürür, evinin içine bırakır, pencerenin pervazında bekletir. Kar yağdırır, pişman eder. Her detayı aklına gelir, kelime kelime hatırlarsın bazı cümleleri. Hâlbuki unutmaya başladığın yaşlardasındır artık.  Ama söyledim size, hatıra zuldûr insana!

Etini kemiğinden yırtarcasına sızlatır yüreğini. Bazen keşke unutabilsem dersin, bazen tekrar o ana dönebilsem, bazen de sadece durup bir an önce bitsin diye beklersin. Hislerinin sakinleşmesi ve kalbinin normal ritmine dönmesi ve bir an olsun susmayan kafanın içinin susması için durup beklersin.

Payımıza gamsızlık düşmemiş! 

Dünyanın en basit sıkıntısından en yakıcı acısına; bizim ya da bir başkasının, 

-farketmeksizin tam göğsünde taşımak-

 acısına acı eklemek ile kendine acımak arasında bir yerde, belli belirsiz.. 

* * * 




**Kimseye acı vermemek için kırk yerinden kırılan inceliğim..

(Şükrü Erbaş)   

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı