İç Konuşmaları - V

 Senelerce aynı yolu gidip gelmek gibi yaşam. Her gidişte farklı bir değişiklik olduğunu sezecek kadar iyi tanımak o yolu, çatlaklarını görmek, yolun kenarında bütün görkemi ile kendine hayran bırakan kalenin her geçen sene giderek erimesini izlemek, suların çekildiğine üzülmek ve mezarlıkta ziyaret ettiklerinin sayısının artması. Her gidişte dün gibi anılardan konuşmak ve asla bir öncekinde bulduğun sevinci bulamamak. Bir eşikten geçince çocukluğuna dönmek. Zaman makinasında yolculuk etmek gibi. Her birimizin bir yere savrulduğu bu yaşam mücadelesinde bir masaya sığmaya çalışmamız. Daha mı çok gülerdik eskiden, şimdi daha çok mu susar olduk? Yemeden doyduğumuz günler gelmiş, biz hiç fark etmemişiz. Sıkıca sarıldığımız her an için birer gözyaşı akıttık. Daha dün çocuktuk bugün çocuk sever olduk. Elinde büyüdüğüm herkesin yüzünde yaşlılık çizgileri oluşmuş, görmek istemediğim için bununla yüzleşmeyi hep ertelemişim kendi içimde. Ölümü hatırlamak için mezardan ot mu çekmemiz gerekiyormuş? Salyangozlar sarmış mezar taşlarını - işte benim sustuğum, kafamın içinin susmadığı bir an daha-

Masadan büyükler kalkınca, dilini anlamadığımız bir türkü çalınca, herkes kendi içinden konuşmaya başlayınca -biliyorum bazı sessizlikler çok gürültülüdür- herkesin dudakları ile parmakları arasında bir sigara, sigaranın dumanı ile ateşi arasında bir kaç dakikalık düşünme payı.. Kendi hikayesini gözlerinin önünden geçirdiği anlar insanların; kadehini kaldırdıkları ile kaldırmak istediklerinin arafında kalması, hüznün hepimizi ele geçirdiği yerde özümüze dönme arzumuz ve ne olursa olsun acısıyla kaybıyla kalkıp oynaması omuz omuza..

Vaktin, önemini kaybettiği geceleri özlemişim ve güvende hissettiğim anları, öyle umarsız bırakmayı kendimi, insan olan insandan çekiyor ama kırk da kötü olsa aile herşeydir derlerdi, sarmaş dolaş kucakladık dolunayı ve kalbimiz yorgun, zihnimiz bulanık, binlerce belirsizlik içerisinde uykunun kollarına bıraktık kendimizi. Yeni günü birlikte kucakladığımız bir kaç günü birlikte sonlandırdık. Sırası gelen yoluna çıktı. Önce el sallayan sonra ardından su dökülen olduk. Hayat gibi. Bir daha ne zaman geleceğimizi, birbirimizi ne zaman göreceğimizi, birbirimizi gördüğümüz an neler yaşamış olacağımızı bilmeden bir çare sarıp sarmalayıp Yaradana emanet ederek. 


*


Masa da masaymış ha, diyordu ya Cansever.. 


*




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı