En kısa geceye,

Tüm sokağın sessizliğe büründüğü bir gece vakti balkon demirlerine uzatmışsın ayaklarını, sen susmuşsun ama konuşmaya devam etmiş kafanın içi, romantik şarkılar sırası ile çalarken minik bir esinti saçlarını hareketlendirmiş, tamam demişsin bugün de huzurlu bir ana kavuştum.


Bu saate yürümek mümkün olsaydı şimdi, ellerini avuçlarında kaybetmek isteyeceğin bir el içinde.. tadına doyamayacağın bir an filizlenirdi.


Beklemekle geçen ömrüne güzel bahçelerden kiraz toplama hayali biçmişsin de dağılan saçlarını kulağının arkasına iliştirilmiş o el sanki. 


Güzelliklerin bile damakta kekremsi bir tat bıraktığı yaşlara geldik, korkumuz mu bizi tetikte tutan hüznümüz mü? Kemiklerimize yapışmış varoluşsal üzüntülerden sıyrılmak mümkün kılınsaydı da bir ucundan tutardık kederi, biliyorum. En sevinçli hislerde dahi bırakmıyoruz benliğimizi oluşturmuş kırgın ezgileri. 


Gerçek olacağını bilmediğimiz bir ömürü beklemek, umut mudur sabır mı bilinmez. Biz planlar yaparken bize hazırlanana razı olmak bazen zor gelse de. 


Bitti dediğim yaralarım yeniden çıkmış mesela, önce müthiş üzüldüm sonra kendime kızdım sonra da dedim ki "Sen ne yaparsan yap bu yaralar yeniden fışkıracak teninden. Kalbin dalgalı bir suda bata çıka karadan uzaklaşıyor, nereye gidiyor ikimizde bilmiyoruz. Rotasını seçmeyi bıraktığımız her şey gibi, belki karşıda uzun boylu ağaçları olan bir ada vardır ve kalbin oraya doğru ilerlemeye çalışıyordur. Elbette su üstünde duracak, arada su yutacaksın. İşte bu yaralar da sana rüştünü ispat edecek. Kendini su yüzeyine çıkarıyor ki sen yarısına kadar geldiğin yollardan geriye dönme. Onun için mücadele et, iyileştir kendini. Sen istemedikçe kimse iyi edemez seni.."


İnatla neşesini korumaya çalışan ama manasız bir keder yapıştı üstümüze. Akıntıya karşı, yalnız, yorgun..

- dikkatini çekmeden kimsenin-


Sarılıp öpmek mümkün olsaydı kendi omuzlarımdan, ben yine de o öpsün isterdim. Biraz korkak, biraz hevesli bir duygu karmaşasında.


Böyle yorgun argın yaşayarak yıllarım geçti. Dik duracağız, belli etmeyeceğiz diyerek yıllarım geçti. Kadın gibi yaşamayı ertelemek zorunda kalarak yıllarım geçti. Her zorluğu ben hallederim, diyerek geçip gitti..


Oysaki masamda oturmasını istediklerime gül şerbeti hazırladım, hırkalarını ördüm sevgiyle, nasibime beklemek düştü.





Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı