Uzun soluklu kısa bir hikaye gibi gönlüm,


Koşulsuz sevilmek, ardına düşmeye gerek duyulmayacak sadakat, konuşarak sorunların çözülebileceğine dair umutlarını yeşertebilmek, gidecek bir başka yer olduğu ihtimalinden vazgeçmek, gün sonunda merhamet dilemek kalbinden, bırakmak kendini korkmadan; çünkü biz biliyoruz ki geçecek bu güzellik, bu gençlik..

**

Uğruna emek verdiğiniz her şeyi bir gün bir pencere kenarında bırakıverirsiniz. Öyle planlı bir eylem değildir üstelik bu. Dramatize etmekten öte bir duruş sergilersiniz kendinize.

Günlerdir her hücremde aynı cümle tekrar ediyor. Ömrüm, diyorum insanları memnun etmeye çalışmakla geçti. 29 yaşındayım diyemiyorum da dediğim tek şey "otuzlu yaşlar böyleymiş, olgunluk, yormayan ikili ilişkiler, hayatından insan eksiltme konusunda güçlenmek, öz değer ve bireysellik kavramı ile barışmak, ve gerçekten artık kafam kaldırmıyor, 

Elimden kayıp giden onlarca yılı düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi.  Zamanın hızla akıp gittiğini fark etmem bu çağlarıma nasip oldu. Kendime yıllarca yalan söylediğimle bu yaşımda yüzleştim.  Yıllarım öylece geçip gitti. Hep bir başka sevginin üzüntüsü yüreğimde; şehir şehir gezdim. Hiç ait olmadığım insanlarda aradım yitirdiğim arzularımı. Hep bir kabul edilmişlik istedim -en ait olmam gereken yerlerde bile- . Sayısız insan yüzü var gözlerimin önünde, bir çoğunu yolda görsem tanımam! İsimleri yarım yamalak hafızamın derin sularına karışmış.

Çok uzun zaman yapılan fedakarlıklar kalbimi taşa çeviriyormuş aslında, ben fark edememişim. Dünyanın en ufak ama en kıymetli duygularını yaşamadan bu yaşa kadar gelmişim. Çok isterdim çocukluğumu kucağıma alıp sarı saçlarından öpmeyi. 

O yere sağlam basan görüntümün arka planında titreyen dizlerimi görmeniz artık incitmez beni. İncinmeye o kadar alıştım ki. İkinci sınıf bir sanat filmi gibi, hiç anlaşılmadan, sadece arkada ses olsun diye bakılan beyaz bir perde üzerinde bağıra çağıra kendimi anlatmaya çalışmaktan o kadar vazgeçtim ki. 

Hayat renk renk boyadığı düş kırıklarımı ardı arkası gelmeden  savurmaya devam ediyordu.

*

Allah'ım belki bu yolda doğru düzgün yürüyenlerden olmadım ama sen dizimdeki yaralardan çabamı gör..









Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı