Tanrıya Koşarken

 Beni aldı bir menzile bıraktı. Kör bir kuyunun dibine attı. Karanlık gecelere sürgün eyledi. Beni al Tanrı! Vur başımı, giyotinden akan kanlar karışsın berrak sulara. Bağrıma kar getir Tanrı! Ululardan ulu Pirler yoluna niyaz eyle. Benim günahımı sür, dağ yamaçlarına. Ben bir kâhıra kurban olmuşum. Yakmışım kitaplarımı. Alnımın terini silmişim ellerimin tersi ile. Ben bir yiğit sevmişim; gözü görmez, ayağı tutmaz. Yüreği sakatlar arasından onu seçmişim. Ben bir semah tutmuşum. Turna kuşu ben olmuş, ben Turna yoluna kurban olmuşum. Ben Tanrı, ben hiç haram yememişim. Yine de piç demişler ardımdan. Soysuz demişler, yolsuz demişler. Konteyner diplerinde uyumuşum. Bir kuru ekmek için üç sokak öteye yalın ayak koşmuşum. Beni al Tanrı! Yaşamaya mecali kalmamış bu cânın. Bu can, sığdırmış evreni gönlüne de bir evin gölgesine sığınamamış. Yıl 1987. Neredesin Ey Tanrı! Ey fukaranın yegâne duası! Babamı alnının çatından vurdular karlı bir Şubat gecesi. Karlar kan, kanlar kar tutmuş. Annemin acıdan yaktığı ağıtla sağır olmuşum. Ormanda yolumu tilkiler tutmuş. Bir kargaşa, bir tufan kopmuş. Sanki bir destandan çıkıp gelmişim. Bir kitabın bir sayfası düşmüş Nil nehrine, sular can vermiş ve Tanrı var etmiş beni. Ben Tanrı, beni bıraksalar bu kadar kötülüğe denk olmazdım. Beni tuttular, biliyorsun. Birileri ateş yakıyor. Bir cigara dumanı boğuyor genzimi. Soğuktan tutulmuş bacaklarım. Burada öleceğim Tanrı! Bu gece öleceğim. Tüm bunlar aklımdan geçiyor. Bu insan-ı kâmili bulacaklar yol ortasında. Biliyorum, üzerime dünden kalma gazete sayfaları örtecekler. Kimlik arayacaklar yırtık ceplerimde, bir adres, bir harf arayacaklar. Bulamayacaklar. Üryan gideceğim. Ben Tanrı, benim uğruna can vereceğim kimsem yok. Beni çiçeklerle, şenliklerle karşılama. Bana kılıçlar da çekme. Lâkin kurban olayım, beni al, üç yaşında açlıktan ağlayarak çatlayan kardeşim Memed'in yanına bırak. Son arzum budur. Vesselâm...



* zorlukların içinden yıldızlara doğru,

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı