dünyada murad almak yalan,

 Ve kendi kendine konuşmak bir beyaz parşömen üzerinde. Ve herkese olağan gelmesi tüm bunların. Apansız bastıran bir hazana benzer kaygı tufanı. Ve dinlediğin cefalı ezgide sıkışmak. Ve seneler geçmesi  nice dünlerin üzerinden. Biliyorum, merakımız duruyor merak ettiklerimiz değişti. Ve bizi merak edenler eksildi soframızdan. Kimi el koynunda, kimi toprak altında. 

Sait Faik'in bir öyküsü vardı hatırlar mısın, adı "İpekli Mendil" . Hani sevgilisinin ondan ipekli bir mendil istemesi ve parası olmadığı için hırsızlık yaptığı öykü. Hani mendili alıp kaçarken söğüt ağacından düşüp öldüğü. Bir ipek mendil uğruna canından olduğu. 




benim yaktığım tüm mumlar eridi, söndü.* 

Oysa her şeyi yakıp yıkacak bir gücü bastırıyordum içimde, bunun gücüne direnmeyi öğrendim. Geçen gece arşivi kurcalarken iyileşme sürecini görmek için çektiğim yara fotoğraflarıma denk geldim. Geçen sene bu zamanlar, yorucuydu ve sancı tutardı kalbimi ve eğer yaralarımı görseydiniz merhametten ağlardınız!

Şu koca kainatta ne kadar yer tutardı ki benim aciz bedenim. Bir köşe bulurduk kıvrılıp yatacak yine de bir gönle sığamamak gibi bir şey miydi var olmak? Yüzümüzü tanımazlar, ölsek izbe bir çukurda. Üstümüze toprak savuracak dost bulamayız. 

Bu karanlıklar çağında insan neden yalnız bırakır sevdiklerini?  

Hem insan sevdiğine geç kalır mı?

Oturduğumuz yerden sevmeye ne çok alıştık! 

Tükettiğim şen kahkahalı uydurma hikayeler ve hani eskiden dost olandan düşman olmuyordu?

Ama bizim sorunumuz bu, insanlara nasıl davrandığımızla ilgilenmiyoruz. 

Ve ben,

Her yere ait gibi davranıyorum, aslında hiçbir yere ait hissetmiyorum.

Ve ben,

ayaklarıma yürü, diyorum "yürüyün hadi", yürüyorlar. 

Acelemiz yok. 

Hayatımın en kıyısında olduğum yaşındayım. Daha iyisi olmaz diyorum, daha kötü ne olur ki diyorum. Kalbim kristal parçası, bedenim taş, ruhum özgür kuş.. 

Biliyorum, yol uzun. Vakit yok veda etmeye. Vedalar kırık dökük, sarılmalar eksik, kalpte sancı, bende tamamlanmamış hikaye girişimleri, tek kişilik fotoğraflar, türkülerin eksiltilmiş nağmesi..

Bazen iyi olmak 'iyileşmek' demekmiş. En çok da 'şükür' unutulurmuş. Yarım kalan hiçbir şey geride kalmazmış.

Yaşanmayan şeylere ''-mış'' denmezmiş.. yaşadıklarıma ''-mış'' dedim.


Yorumlar

  1. Selim CAKMAKLI12 Mayıs 2024 11:43

    "Bu karanlıklar çağında insan neden yalnız bırakır sevdiklerini?"...zor soru..belki carelerin caresiz kalmasindan...belki de sozun yetersizliginden.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. PINAR AYDIN13 Mayıs 2024 00:20

      Cevabını bilmediğim o kadar çok soru soruyorum ki Selim hocam, bazen beni sadece bir bilinmezlik denizinde savurmaktan öteye gidemiyor

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı