İÇ KONUŞMALARI - XXIX

 


Bir yere ait olmayanları iyi tanırdım. Sokak aralarında başı öne eğik yürüyenlerin sırtlarında taşıdıkları görünmez yükleri görürdüm. Yaralarını örtenleri , kendi yaralarımdan bilirdim. Bu dünyadan öylesine gelip geçiyor olamayız, derdim. Ama her sabah aynı yoldan gelip geçerdim. Bir kopyasını hep bir sonraki güne iletirlerdi sanki.


Sabah aynadaki yüzüme baktım. Uzun bir bakışmadan sonra parmaklarımı yüzümde gezdirdim. O yumuşak dokunuşlar çok özlediğim bir merhameti yüreğimde canlandırmıştı. Yalnızlığa alışmış insanların özgürlüğü ile karanlığının bir aynada karşı karşıya geldikleri ilk ana tanıklık ediyordum. Bu evrene ait değildim, burada nefes alamamam bu dünyanın havasının dahi bana ait olmamasındandı.



*Bilge Karasu’nun balık hikayesinin sonunda dediği gibi,


'' Tuhaf değil mi, kurtarmak istediği şeyi kurtarmak için ne gerekiyorsa yaptığını sanan kişinin, ömrünün sonunda o şeyi boğmakta en büyük payı kendi eliyle getirmiş olduğunu anlaması?''



Düşüncelerimin içinde konuşan bir sesle yaşayalı kaç yıl olmuştu. Bu ses hiç susmuyordu. Gece karanlık bir odada uyurken ya da kalabalık içeresinde öylece dururken, toplu taşımada dip dibe olduğum insanların sesleri kulağımı delip geçerken dahi bu ses hiç durmuyor, hiç susmuyor, hiç yorulmuyordu. 

Ne yapmak istediğimi bilmediğim bir dönemdi bu. Ne istediğimi bilmemek yük olmaya başlamıştı. Çünkü en kötü kararlar dahi kararsızlık içerisinde kıvranmaktan iyiydi. Sürekli sonucunu düşünerek adım atmaya çalışmak neticesinde durduğum yerde durmama sebepti. Birden bir ana yolun sekiz farklı yola ayrılması gibiydi. Sekiz ya da sonsuz. Cebimden ezilmiş sigara paketini çıkardım. Paketin içerisinden bir sigara çektim. Bu aidiyeti bile taşıyamaz olurdum bazen.

 

 






Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı