İç Konuşmaları- XIII

 

İnsan kendinden kaçamaz da dertlerini başkalarının  acılı ağıtlarına yükler ya, ezgisinin güzelliği sözlerinin ağırlığını hafifletirmiş gibi gelir insana. Sonra her kıtasında kendi gerçekliğinden bir parçaya rastlar ve bu uzun zamandır görmediğin tanıdık bir yüzün karşına çıkması gibidir. Gönül koyduğun insanın ölüm haberini almak gibidir. Bazen gözünden yaş akmaz da ciğerine hançer saplarlar. Yüce Rab ölümü dağlara taşlara vermiş dayanmamış da insanoğlu unutmanın ihaneti ile omuzlamış ya, unutmak bazen kifayetsiz kalmaktır. Bazen bir köşe başı, bir kaldırım taşı, bir romanın kıvrılmış sayfası yitip gidenleri de yaşarken öldürülenleri de etiyle kemiğiyle diriltir karşında. Öylece bakarsın yıllardır görmediğin yüzlere. Sarılsan ellerin boşluğa savrulur hani. Aslında mümkünken imkânsıza çevrilen her ilişki içinde kendini haklı görmenin küstahlığı ile dönüp bakmaya tenezzül etmezsin de tırnağı taşa değse karlı dağları aşacak bir güç çöreklenir yüreğine. Ve bunu her şeyi mümkün kılamanın mümkün olduğu vakitlerde asla idrak edemezsin.  Oysaki biz gam ile dertten yoğrulduk. Çaresi olduğu halde çaresiz kaldığımız her an sarardık, solduk, öldük her sabah yeniden doğarken. On yıl, yirmi yıl, elli yıl, atmış yıl geçti, bir haber gelmedi kimseden. En çok da kendi içimizden. Kendi kimsesizliğimizden. En çok kendimizi affedemedik. İnsanız, eksikliğimiz noksanlığımız bundan. Bundan bir yerlere varamayışımız. Paçamızda bizi aşağı çeken insanlarla çevrelenmemiz bundan. Ağacın kurdu gibi kemiren kendi gerçekliğimiz. Hayat, kader denemeyecek kadar realist. Bunu kendi kendime tekrar ederken yakalıyorum bazen. Bunca şükrün içinde kendi vücuduma yeni yaralar açacak dertleri ben çekiyorum hayatıma. Birileri gelip bir şeyleri kamçılıyor elbette! Ama ellerine bıçakları alıp yaralarımı deşen, büyüten benim. Yeniden filizlenmesine izin veren benim. Benim her şeye karşı aşırı duygusallığım, aşırı hassaslığım. Benim duygusallığım hepimize yeterdi aslında, pay almak isteseydiniz size yüreğimi seve seve verirdim. Birlikte ağlardık yağmur altında çiçeklerini satmaya çabalayan yaşlı amcaya, Hatay’dan geldiği günden bugüne sokakta duran alt komşuma, bir lokma için sokağın başında koşarak gelen kedilerin açlığına, hiç tanımadıklarımıza, isimsiz kız çocuklarının mezarlarına, babalar gününde mezar ziyaretine giden en yakın arkadaşlarımın hasretine, yıllardır çocuklarının kemiklerini isteyenlere, gurbette olmanın kimsesizliğini çekenlere ve gözümü açar açmaz dinlemeye başladığım onlarca türkünün birbirinden derin hikâyelerine, semahlara, ağıtlara. Hiç gidemediğim memleketimin kerpiç evlerine giden köy yollarına. İki kadeh rakıya, tekrar tekrar dinlediğim türkülere ve yeniden geçeceğine inandığım yaralarıma iki satır yazı bıraktım buraya. Sonrasında bak yeniden geçti diyebilmek umudu ile.



*

Sen ne güzel bulursun,

Gezsen Anadolu’yu.

Dertlerden kurtulursun,

Gezsen Anadolu’yu.

 


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı