İç Konuşmaları- XI




* Ağaç anlatabilir kendini yağmura,

hiç değilse fısıldayabilir-bunu biliyorum.

Kuş nasıl tarif edecek; 

konsa yeryüzünde av,

uçsa bir ömür boynunda vebal.

Ve kimim ben, düşe kalka dolaşan

yorgun ruh, dolaşık gönül, som gurur?

Ve kim, beni omzumdan öpüp o siyah

yolculuğa çağırır?


Ben eskiden cıvıl cıvıl genç bir kadındım. Yoksulluk ne demek iyi bilirdim, gurbeti gördüm, hiç istemediğim bir yalnızlığa bile bırakıldım.. evet ben eskiden de ağlardım ama kendi halimde yürürken bir anda durup burnumun direğini sızlatan -o adını koyamadığım- his gelip yüreğime çöreklendiği andan beridir bir şey var yüreciğimle gözlerim arasında. Bir pınar desem değil, tersine akan bir nehir gibi. Her şiir beni anlatıyor sanki, her türkü bana söylenmiş. Ben diyorum, yüzyıl öncesindeki bu insanların acısını nasıl olurda hissederim kemiklerimden iliklerime süzülen bu ince yolda. Geriye dönme şansım olsaydı daha ilkokuldayken ailecek İstanbul'a gittiğimiz seneye dönmek isterdim. Babamla vapurda sarılıp denizi ve 7 tepeli görkemli İstanbul'un harelerine bakarken, hayat böyle bir şey sanmıştım. Bana pamuk şeker de almıştı. Adayı gezmiştik faytonla. Hafızam öyle korkunç ki unutamıyorum. Bazı sesleri, özlediğim bazı gülüşleri,belki bir daha hiç gitmeyeceğim o güzel şehirlerin otogarlarını. Bazı gürültülü kötülükleri unutmayı öyle istiyorum ki. Güzelliği canımı sızlatan, öldüğünü kabul ettiğim bazı insanları bazen öyle unutmak istiyorum ki ama biliyorum öyle şeyler var ki -size de anlatamam elbet- ama öyle şeyler ki delirsem unutamam biliyorum. Dedim ya ben eskiden de çok ağlardım. İnsanım, ağlarım. Ama günlerdir o kadar sıkıştım ki kendi karanlığıma. 

Çünkü içimdeki duyguyu birine verememekle, vermek istememek arası bir hıncın içinde duruyorum. Duruyorum, çünkü size gelmeyene gidemiyorsunuz. Duruyorum çünkü sürekli olarak yolların önünü kesiyorsunuz. Biri de omzumuza dokunup "koş hadi!" demiyor!

 İllegal bir düşünce başlatmak için olası bir ortamdaydık hâlbuki! Anlam yüklemekten ölesiye yoruldum. Kendi yaralarımdan, kendi yaralarımı sarmaktan ölesiye yoruldum. Duygumun sol göğsümün üzerinden taşmasından ve sizin bu insan ruhunu tımar eden boş bakışlarınızdan ölesiye yoruldum.


Ama yine de ; kendimi, kendi bağrıma basmak istiyorum. 


* Birhan Keskin/Kim Bağışlayacak Beni


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı