BALIKLIGÖL EFSANESİ

 ibrâhîm

gönlümü put sanıp da kıran kim,


İbrahim peygamberin ateşe atıldığına inanılan bir göl ki asırlar ötesine

sırrını taşıyan, görmediğimiz tüm efsanelere –mış demişiz. Size balık-mış

İbrahim’in ateşi hikayesini anlatırken –mış diyeyim.




Zamanın birinde Urfa’da hüküm süren Nemrut isimli bir kral varmış. Namı, zulümlerinin şiddetiyle bilinen Nemrut kendisini en yüce varlık olarak tanrı ilan etmiş ve halkına da kendisine tapmasını emretmiştir. Nemrut şehrin her yerine kendi heykellerini yaptırmış. Günler geceleri kovalarken bir gece yarısı uykusunu bölen bir kabusla uyanmış. Nemrut bu coğrafyada doğacak erkek çocuklarından birinin onu öldüreceğini, inşa etmeye çalıştığı putperestliği yok edeceğini görmüş. Ve bunun üzerine endişeye kapılan Nemrut doğan bütün erkek çocuklarının öldürülmesi için askerlerini vazifelendirmiş. Bunun üzerine askerlerden biri, kısa süre sonra doğum yapacak olan karısını Urfa Kalesi yakınında bir mağaraya götürmüş. Ve İbrahim Peygamber bu mağarada doğmuş. Günler geceleri kovalamaya devam etmiş, ava çıkan askerler ormanda İbrahim Peygamber’i görmüş ve hayretler içinde onu apar topar yakalayıp Nemrut’un huzuruna çıkarmışlar. Nemruttan ölüm emri almayı bekleyen askerler tam aksine bu genç çocuğu çok sevdiğini ve manevi olarak evlat edinmek istediğini duyduklarında şaşkınlıklarını gizlemekte oldukça zorlanmışlar. Dedim ya günler geceleri kovalamış, her geçen gün İbrahim Peygamber büyümüş, Nemrut’tan halka yaptığı baskı ve zulüme karşı kayıtsız kalamamaya başlamış. Sahip olmak istediği putperestliği nedeniyle Nemrut’a nefret ve öfke duymaya başlamış. Törenin olacağı günlerden birinde daha fazla dayanamamış ve eline aldığı baltayla şehirde, tapınaklarda yer alan tüm putlara saldırmaya başlamış. Putları birer birer parçaladıktan sonra baltayı en büyük putun boynuna asmış. Gördükleri karşısında deliye dönen Nemrut büyük bir ateş yaktırmış ve İbrahim Peygamber’i Urfa Kalesi’nin burçlarına konulan mancınıklara gerilen halatla bu büyük ateşe attırmıştır. Halk İbrahim Peygamber’e hak verse de Nemrut’tan korktukları için hiçbir şey yapamamış.


ibrâhîm

içimdeki putları devir

elindeki baltayla

kırılan putların yerine

yenilerini koyan kim

güneş buzdan evimi yıktı

*

koca buzlar düştü

putların boyunları kırıldı

ibrâhîm

güneşi evime sokan kim


Lakin imkansız yalnızca kullar içindir. Tanrı’nın mucizesiyle ateş suya, odunlar ise balığa dönüşmüştür. Hz. İbrahim ateşin hemen yakınlarındaki gül bahçesine düşmüştür ancak Hz. İbrahim’e inanlardan olan Nemrut’un kızı Zeliha da, İbrahim Peygamber’in öldüğünü düşünerek onun ardı sıra gitmek istemiş ve kendini aşağıya atmış, düştüğü yerde de Ayn Zeliha gölü meydana gelmiştir.


ben ki zamansız bahçeleri kucakladım

güzeller bende kaldı

ibrâhîm,

gönlümü put sanıp da kıran kim



Balıklı göldeki balıklar asla yenilebilen balıklar değildir. Bu balıklar bu efsanenin ışığıyla söyleyebilirim ki kutsal kabul edilir. Bu nedenle insanlar sadece balıkları besleyebilirler ancak onları yiyemez, onlara dokunamazlar. Derler ki bu balıkları yiyen kişiler hastalanır yahut lanetlenerek hayatlarını kaybedeler.



Hz. İbrahim’i ateşten alan Rabbim bizi de bu küçük hayatlarımızda

sensiz, merhametsiz bırakma.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı