İç Konuşmaları - IX

   Bazen ne konuşuyorum, bilmiyorum. Ne anlattım, nerede susmam gerekti. Bazen canım sadece durmak istiyor. Durup öylece bakmak, gördüklerimi kimselere anlatmamak, saklamak hep kendime saklamak; ama sonra koşmak, deli taylar gibi koşmak! Bir şeylere anlam yüklemekten yoruldum artık. Şu delicesine esen rüzgarın çam ağaçlarının dallarını savurmasına bile bir anlam yüklemekten; kuşların kanatlarına, henüz gelmemiş bahara, henüz gelmemiş yâra, bir şeylerin manasından mana çıkarmaya, gidemediğim yollara, hep bir hasret hep bir vuslat söndüremediğim bir ateş gibi bağrımın orta yerinde yanıp duran! ne yapmalı yani içindeki vahşi güdüleri çıkarıp ortaya mı atmalı? Bir şeyler okudum, bir şeyler izledim, bir şeyler dinledim olmadı. Bir şeyleri anlamlandırmaya, anladıklarımı anlatmaya çalıştım -ki dünya üzerinde, kendini anlatmak kadar yorucu bir girişim daha var mıdır, zannetmem! Hoş ne anlattığımla ilgilenen kimse de olmadı. Neyi anladığımla, neye yakındığımla, neyi özlediğimle ilgilenen bir kimse olmadı. Yalnızlık bu değil mi zaten? Yani ben mental yalnızlıktan bahsetmek isterim tabii. Yoksa dile indirgenmesi en kolay söz öbeğidir kendileri. Yalnızım işte, evdeyim. Oda bana bakıyor ben duvara bakıyorum. Artık kuş bile konmuyor pencereme. Yalnızım. Sen de yalnız değil misin zaten? Ama şu kafamın içerisindeki yalnızlık, şu uğultulu sesteki yalnızlık bambaşka. Bedenimi tek başına soğuk bir yatağa koyabiliyorum, kendimi uyandırıyorum, kendimi doyuruyorum, ayaklarıma yürü, diyorum "yürüyün hadi", yürüyorlar. Kendi kendime konuşuyorum, kendimle susuyorum. Yaralarım kanıyor, kanayan yaralarımı kurutuyorum. Ama mesela çok düşünmekten yorulduğum akşamlarda şu başımı artık duvara, koltuğun kenarına, yastığa falan yaslamak istemiyorum. Bir şeyler anlam kazansın istiyorum, çok mu? Ben artık kendi yaralarımı sarmak istemiyorum, lütfen izin ver seninkileri sarayım. Sana iyi geldiğimi bilmek beni ne kadar da yüce bir varlık olmaya kutsar öyle değil mi? Belki sen bana unuttuğum yahut hiç hatırlayamayacağım kadar uzağımda duran öyküleri anlatırsın ve belki benim gitmek istediğim yollara gelirsin. Ama diyorum ya çok şiddetli bir rüzgar şu çam ağacının dallarını oynatıyor. Kendimi, işte bu şiddetli rüzgardan sarsılan ağaç dallarına konmaya çalışan bir serçe gibi hissediyorum. Ya da bir güvercin, ya da bir karga -türünündebirönemiyok!- Dalına konsam, rüzgar beni de düşürür belki. Yahut ben sıkıca tutunurum ve beni gören kuşlar da cesaretlenip yanıma doğru kanat çırparlar. Ama diyorum ya esas mevzu ağacın dalına yaklaşabilmekte. Bu alçak rüzgar yaklaşmama izin bile vermiyor...

Lütfen pencerelerinizin önlerine biraz ekmek kırıntısı koyar mısınız? Karnım çok acıkıyor. 

* 

Siz insanlar kuş dertlerinden ne anlarsınız ki zaten!




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı