Tahir ile Zühre

 

 

 

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil,
bütün iş Tahirle Zühre olabilmekte
yani yürekte.

 





Zamanın birinde çok zengin, güçlü ve tanınmış bir padişah yaşarmış. Dünyevi malları varmış fakat bu padişahın çocuğu olmuyormuş. Gitmediği doktor kalmamış, adaklar adanmış ancak  nafile derdine çare bulamamış.

Padişahın vezirinin de çocuğu olmuyormuş ve bir gün  padişah ile veziri çare aramak için dolaşırlarken yolda bir dervişe rastlamışlar. Derviş padişah ile vezirinin dertlerini dinlemiş ve onlara bir elmayı ikiye bölerek pay etmiş. Eğer bu elmaları yerlerse ikisinin de çocuğu olacağını söylemiş. Birinin kızı, diğerinin de oğlu olacağını, isimlerini de Zühre ve Tahir koyarak çocukları birbiri ile evlendirilmelerini söylemiş.

 Elmayı yermişler ve dokuz ay sonra dervişin dediği gibi padişahın kızı, vezirin de bir oğlu olmuş. Dervişin sözünü hatırlayan padişah kızının adını Zühre, vezir ise oğlunun adını Tahir koymuş. Bu iki çocuk birlikte büyümüşler ve gençlik çağlarına geldiklerinde birbirlerine aşık olmuşlar. Padişah ve vezirin onayı ile düğün hazırlıklarına başlamışlar. Ancak evlenmelerine az zaman kala Karadiken isminde bir köle, Zühre’nin annesini kandırmış ve evliliğe karşı çıkması için türlü iftiralarla aklını çelmiştir. Karadiken ile Zühre’nin annesi bin bir türlü yolla Padişahı bu evlilik kararından caydırmışlar. Padişah kızının Tahir’le evlendirmeleri gerektiğini söylerken karısı Zühre’nin bir padişahın oğluyla evlenmesini gerektiği söylemiş. Ve Tahir’i artık görmek istemeyen padişah onu saraydan kovmuş. Ancak Tahir ile Zühre gizli saklı buluşmaya başlamışlar. Bunu fark eden köle Karadiken durumu padişaha bildirmiş ve bunun üzerine de padişah Tahir’i Mardin Kalesine, zindana hapsetmiş.  Tahir Mardin’de tam yedi yıl kalmış. Ve bir gün zindandan kurtulmak için Allah’a dua ederek yardım istemiş. Tahir’in duası kabul olmuş ve zindanın kapısı ardına kadar açılmış. Hızır siyah atıyla çıka gelmiş, Tahir’i alıp Zühre’nin köşkünün önüne bırakmış. Bu arada Zühre başkası ile evlendirilecekmiş. Bu durumu öğrenen Tahir, bir aşık kıyafetiyle padişahın sarayındaki düğüne katılmış. Burada Zühre ile görüşüp ve kaçmak için plan yapmışlar. Ancak yine köle Karadiken Tahir ile Zühre’nin kaçağını duymuş ve padişaha haber vermiş. Tahir ile Zühre tam kaçacakken saray muhafızları  etraflarını sarmış ve onları yakalamışlar. Padişah, bu duruma o kadar sinirlenmiş ki Tahir’in lime lime doğratmış. Bunu duyan Zühre’de çılgına dönmüş, aklını yitirmiş, babasına ve annesine ah ederek parçalanmış halde olan Tahir’in bedeninin üstüne kapanmış ve

 

Hey tatarlar tatarlar,
Birbirine ok atarlar,
Çarşıda et tükenmiş,
Tahir etin satarlar.

 

 

diye ağlayarak Tahir’in yanında can vermiş. Kızını Tahir’e vermeyen Padişah çok pişman olmuş lakin her şey için çok geç kalmış. Zühre’nin bedduası ile babası ve annesi de yanarak ölmüşler. Köle Karadiken ise Zühre’nin ölümüne dayanamamış ve ona olan aşkından kendini hançerleyerek öldürmüş. 

İki sevgili yan yana gömülmüştür. Zühre’nin mezarında beyaz bir gül, Tahir’in mezarında ise kırmızı bir gül bitmiş ancak Aralarında bulunan köle Karadiken’in mezarından biten dikenli çalı, bu iki gülün birbirlerine kavuşmalarına mani olmaktaymış.




 

Yani Tahir'i Zühre sevmeseydi artık
yahut hiç sevmeseydi
Tahir ne kaybederdi Tahirliğinden?

(Hikmet, N. Bütün Şiirleri. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları, 2016.)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı