Kara Camışlar

 Biz eskiden radyolardan türkü hikayeleri dinlerdik. Aslını sorarsanız biz hala radyodan türküler dinleriz ancak artık hikayelerini anlatmıyorlar. Silinmesin hafızamızdan, ben buraya denk geldiğim eski bir Erzurum ezgisinin anısını bırakayım.


Erzurum'un köylerinden birinde bir çoban, çoban dersiniz ama dal gibi, kaşı ayrı kara gözü ayrı kara yakışıklı bir genç. Kimi kimsesi  yok ama çobanın.Biriktirdiği üç kuruşla,  bir göz ev yapmış kendine. Bir de nişanlısı var güzelliğinde bayram sevinci yaşadığı. Heyecanla düğün gününü bekleyen çoban sürüyü önüne katıp, dağ, bayır dolaşırken bunları düşler; kendisine şöyle lacivert bir takım diktirmeye karar verir. Köy yeri . "Güveyinin elbisesi eski" demesinler, diye içinden geçirirmiş.

Derken düğün günü gelip çatmış, bir yanda davul zurna, bir yanda saz söz. Köylü bir can gibi olmuş çobanın düğününde. Herkes düğünün sahibi, çoban deseniz içi içine sığmıyor. Bir yandan da aklı sığırlarında ama. Sabahın seherinde vurmuş sığırları bayıra. Başlarında da bir çocuk var yerine bakan. "Allah vere bir aksilik olmasa. Elin ekinine girip, ziyan vermese hayvanlar. Vuruşup birbirini yaralamasa camışlar" diye geçiriyor içinden. 

Davullar hızlı hızlı vuruyor, akşam yakın, gelin geldi gelecek. Çoban köy meydanında gelin alayını beklerken uzaktan camışları emanet ettiği çocuğu görüyor. Nefesi kesilmiş bağırıyor öteden "Seyfettin emmilerin camışıyla, Menco dayının camışı birbirine girdi. Kıran kırana düvüşüyorlar" 


Aklı gider çobanın, ne yapacağını bilemez. Davul sesini de gelini de unutur koşmaya başlar meraya doğru. Girer kavga eden camışların arasına. Camışlar dövüşe dövüşe bayırdan aşağı inmişlerdir. İki camış birbirinden yüz metre kadar uzaklıkta, ayaklarıyla otları kazıyor. Adeta alev fışkırıyor burunlarından. Çoban geçiyor iki camışın ortasına,her zaman yaptığı gibi kollarını açar iki yana lakin bu çoban eski çoban değil ki! O eski giysiler yerini lacivert bir fiyakaya bırakmıştır. Bu giysilerle camışlar tanıyamazlar çobanı. Camışlar iyice eşinip, hızla koşmaya başlarlar. Çoban ortalarında, kendinden emin duruyor. Her zamanki gibi, gelip bir metre yakınında duracaklar diye bekliyor haraketsiz. Lakin bu kez öyle olmuyor, çobanı tanıyamıyor camışlar, kokusunu alamıyorlar. Öyle bir vuruşuyorlar ki, aradaki çobanın kemik sesleri geliyor. Sonrası derya deniz gibi kan. 

Haber köye ulaşıyor, gelin havası çalan davullar susuyor, köylü susuyor, dalda ebabil susuyor. 

"Kara camışları vurdum bayıra" türküsüne dil oluyor kalabalık içersinde duran bir ozan. 


Kara camışları saldım bayıra

Döğüşü döğüşü indi çayıra

Deyin güveye de gele ayıra

Güveyin işini mevlam kayıra

*

Bir oda yaptırdım döşetemedim

Üç günlük ömrümü beş edemedim

Zalim felek ile başedemedim

Bu kara bahtıma küsmüş giderem

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı