DÜZGÜN BABA

 Kureyş'i sorarsan; O sır keramet sahibidir.

Düzgün Baba'yı sorarsan; O murad kapısıdır.




Dersimli Alevilerce keramet sahibi bir veli olarak bildiğimiz Şah Haydar yöre halkınca aynı isimle anılan bir dağı simgelemektedir. İnanışa göre Kemerê Duzgıni (Duzgı kayası) ya da Kemerê Bımbareki (Mübarek kaya) olarak adlandırılan bu dağın efsanesi kısaca şöyledir;

 

Şah Haydar, Kureyş olarak da bilinen  Derviş Mahmud-i Hayrani’nin oğludur. Tunceli’nin Zeve yakınlarında bulunan  Zargovit tepesine, hayvanlarına daha rahat bakabilmek için bir mağarada  hayvanları ile yaşamaktadır. Babası Derviş Mahmud-i Hayrani, oğlunun bu hayvanlara nasıl baktığını merak etmiştir. Öyle ki Şah Haydar’ın keçileri zemheri ayında bile oldukça besilidir.  Derken günlerden bir gün merakına yenik düşer ve oğlunun yanına gider.  Rivayet odur ki Şah Haydar elindeki çubuğu hangi meşe ağacına değdiriyorsa ağaç hemen yeşeriyor, filizleniyor; keçilerde bu filizlerden yiyerek besleniyormuş. Gördükleri karşısında hayrete düşen Derviş Mahmud-i Hayrani durumu görünce oğlu onu fark etmeden, sessizce geri dönmek isterken bir keçi, bir kaç kez üst üste hapşırmış.

Şah Haydar da hapşıran keçisine dönmüş ve “ne oldu babam Derviş Mahmud’umu gördün; niye hapşırırsın” diye sormuş. Ve tam o sırada çalılıkların arkasından çıkan babasını karşısında görmüş. Şah Haydar, Babasına bizzat ismi ile hitap ettiği ve babasına karşı mucize yaratmış olmasından ötürü büyük bir utanca ve mahcubiyete bürünmüş. Şah Haydar, ne yapacağını bilemeden dağa doğru koşmaya başlamış ve derler ki sır olmuş.



Düzgün dağında sır olduğuna inanılan, Eren'dir, Veli'dir, sırrı Evliyadır.

 

Rivayet edilir ki, Şah Haydar kaçarken ayağında  -kışın karda giyilen-  lekan vardır. Efsaneye göreyse birbirine uzaklığı yaklaşık 5 kilometre olan Zargovit’ten Düzgün Baba Tepesine  yalnızca 3 adımda gitmiştir. Derler ki bastığı yerlerde lekanların taşlara bıraktığı izler hala durmaktadır.

O günden sonra bu “işi düzgündür ” sözü dilden dile dolaşır ve Şah Haydar’a Düzgün Baba denilmeye başlanır. Adı Düzgün Baba olan bu dağ, o günden bu yana kutsal olarak bilinmektedir. Çok sayıda insan tarafından ziyaret edilmekte, adaklar adanıp, kurbanlar kesilmektedir. Düzgün Baba efsanesi babaya olan saygının geçmişten günümüze bir geleneğin de ifadesidir. 




*

memleketinin toprağını göğsünde yaşatan, kültürünü ve inancını nakış nakış içime işleyen;
beni türkülerle, efsanelerle, niyaz olduğumuz cemlerle büyüten güzel anneme..
aşk ile..


 

 

 


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı