ADI KONULMAMIŞ,


 Adım Hak. Adım bir kadının ellerine bulaşmış. Bir cinayete kurban gitmişim, bir çocuk sevmişim, bir rögar kapağı kapanmış üstüme. Adım ebediyette mahkûm. Ben her şeyim, hiçbir şeyim. Adile ablanın ballı sütündeki tortuyum. Alamutta bir nefer, tarlada kör diken, savaş meydanında mitralyözüm. Benim adım Mecburiyet. Gidilecek yol benim, dökülecek yaş benim. Ben, bu köyün çatısız tek eviyim. Meryem Ana kudretinde bir mucizeyim. Biri beni yolda vurmuş, köşeye çekmiş. Biri lime lime etmiş etlerimi . Benim adım Masumiyet. Anamın bir kış günü beni okul kapısında terk etmesi kadar sebepsiz. O günden sonra dikiş tutmayan mavi önlüğüm, hasret kaldığım horoz şekerim... anasına şiir yazanlar arasında öksüz kaldığım sebepte mirim ben.


Yaş 17. Çukurova kuraklığında can bulmuş Adana semalarında ben, kuru sıcağa can vermiş bir nehirim. Adana'nın en illet mahallelerinden birindeyiz. Büfeci Rüstem'e sesleniyorum kapı eşiğinden "iki ekmek bir sigara". Eli zar zor uzanıyor sigara paketine. Cüzdanı ile vicdanı arasında kalıyor şerefsiz! E en niyetinde,  "Deftere yaz usta! 3 gün sonra yevmiye alınca getireceğim" diyorum. "Ulan" diye başlayan bir hayıflanma tantanası başlıyor ki sormayın gitsin. Neyse, ekmeğin ucundan büyük bir ısırık alıyorum. Mahallenin çocukları yol ortasında maça tutuşmuş, karışıyorum oyunlarına; "abi pas ver, abiiiii!".

"Hadi lan!" diyorum kendi kendime. Anam geliyor aklıma. Mavi önlük, boş mezar, liseden terk tamirci çırağı, bir de Aysel'in silueti... Âh Aysel! Anam bıraktı gitti de kırdı gönül bağımı. Sen de vardın bağına, bostan eğlettin viran bağlara.


"Gönül sevdi benim günahım nedir?"


Ben han kapısında kul olmuşum. Tutamadığım yola revan olmuşum. Gök delinmiş, ben semada bir zerre! Derler ki dünya, derya denizdir. Ben ise bir su damlası etmemişim derin maviliklerde. Varillerin içinde yaktığımız ataş, gazete kağıtları, boş mermiler. Bir yıkıntıdan çıkarmışlar cansız bedenimi. Birileri ceplerimi aramış, birileri adımı sordurmuş. Cüzdanımı bulmuşlar yıkık kolonların içerisinden. Yirmi lira para çıkmış üzerimden. 17 yaşındaymışım, motor ustasının çırağıymışım, çok gençmişim, yirmi lira çıkmış üzerimden, açmışım, düşmüşüm, gitmiş de kurtulmuşum, Allah beni affetsinmiş. Gazete kağıtları, boş mezar, ekmek bıçağı. Helvaya çam fıstığı. 

 Ben bunca sebepten meczup çıkmışım. Yanlış bunun neresinde?

Aysel, tanıdın mı beni?





Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı