AB-I HAYAT SUYUNU İÇMİŞ ADEMOĞLU

''Yaradan Allah, Nübüvvet-i Muhammed, Velayet-i Ali aşkına, dertlerimize derman, hastalarımıza şifa, dilden dileklerimiz, gönülden muratlarımız için, dara, zora yetişen Hızır için, 

Allah, Eyvallah''


Rivayete göre, günlerden bir gün Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin hastalanır. Bu durum karşısında da Hz. Ali ile Hz. Fatıma, çocuklarının iyileşmeleri ve ayağa kalkmaları için adak orucu tutmaya niyet ederler. 3 günlük oruca niyet etmişlerdir ve bu süre içeresinde ilk gün tam da iftar vaktinde kapılarını yoksul bir adam çalar ve onu gördüklerinde yemeklerini bu yoksulla paylaşırlar. İkinci gün yine tam da iftar vakti kapıyı öksüz bir çocuk çalar ve bu kez de yemeklerini bu çocuğa vererek onu yolcu ederler. Üçüncü gün ise iftar vaktinde kapıyı çalan bir esirdir. Bu kez yemekleri bir esire nasip olur. Ve böylece Hz. Ali ile Hz. Fatıma üç gün sadece  su içerek iftar yapmak ve oruçlarının açmak durumunda kalmışlardır.
Ve inancımız öyledir ki; Ehlibeyt ’in kapısına farklı kıyafetlerde gelen kişi Hz. Hızır’dır. Bu sebeple Alevi inancında üç gün arka arkaya oruç tutulur ve bu oruç “Hızır” adıyla anılır. Ancak Alevi inancında da tutulan oruçlar, Hızır yahut bir başkası için tutulmaz. Bütün ibadetlerde olduğu gibi Hızır orucu da Allah rızası için yerine getirilmektedir.



''gözü kör olana ne yapsın Hızır,
gözü görenlere her yerden hazır''


Aleviliğin yazılı ve sözlü kaynaklarında Hızır’ın Bozatlı olduğu hususunda bilgiler mevcuttur. 
Yunus Emre, Hızır’ı ''Bozatlı Hızır'' olarak nitelemiş, denizde zorda kalanlara yardım ettiğini ve ölümsüzlük suyundan içtiğini şu mısrasında bize anlatmıştır;

“Demir boz ata bindim deniz üzre yürüdüm
Hızr ile hayat suyun içiben kanan benem”

Bektaşilikte on iki posttan biri olan mihmandarlık postunun sahibinin Hz. Hızır olduğuna da inanılmaktadır. Hz. Hızır bazı durumlarda Hz. Ali’nin bir adı olarak da kullanılmıştır.
  “Mihman Ali’dir” kelamı buna dayanmaktadır. ''Misafir olan Hz. Ali'dir'' manası farklı kılıklara bürünerek kendini insanlara gösteren, onlara adeta tanrı misafiri olan Hızır'a bağdaştırılmıştır.
Hızır'ın bilinen bir kerameti, bir nişanı vardır. Hızır, darda, zorda kalana, çıkmaza düşene, yardıma ihtiyacı olana yardım eden bir nebidir. Her nerde çağırılırsa orada hazırdır.
İnanış öyledir ki Hızır başkalarının kılığına bürünebilir. Bilgelik ve hikmet sahibidir. Ölümsüzlüğe ulaştığı düşünülmektedir. Kıyamete kadar da yaşamaya devam edeceğine inanılmaktadır. Onun varlığına inanan kişiler, zor anlarında birden bire ortaya çıkıp içine düştükleri sıkıntılarını Allah'ın izni ile giderecek olanın Hz. Hızır olduğunu bilirler.
 
İnsanlara göründüğünde o kendini tanıtmadığı müddetçe kimse onun Hızır olduğunu bilemez. Öyle ki göründüğü insanları adeta sınavdan geçirir. Bazen bir derviş olur , bazense bir yoksul kılığına bürünür. Daha çok darda kalan insan kılığına büründüğü, karnını aç olduğunu söylediği ve iyilikle karşılık gördüğü insanları ödüllendirdiği bilinmektedir. Aksi durumda ise kendini kovup açlığını gidermeyenleri cezalandırdığı da söylenmektedir. Bazen kör olarak tarif edilen Hızır'ın gören göze ihtiyacı yoktur, çünkü biliriz ki o kalp gözüyle tüm kainatı görür.



*
Nice Ulu Sular Arktan Kesildi
Aktı Kör Pınarlar Ne Çaylar Oldu
Ya Hızır Ya Hızır Ne Çaylar Oldu




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı