İÇ KONUŞMALARI - VIII.


Bana diyorum, yeni bir şeyler anlatsan. Üzerine kafa yormamıza gerek kalmayacak kadar sıradan olsun ama. Bana bir şeyler anlat ki ben rahatça susabileyim. Çünkü artık gelmiyor içimden anlatmak bile. Sorulardan, yargılardan, aklım üzerine yürütülen akıllardan kendimi koruyorum. Bu bana ev gibi hissettiriyor. İçine kimseyi almadığım, aynadaki aksimin hüküm sürdüğü ve rutubet kokusunun ebediyete kadar gitmeyeceği evimdeymişim gibi. Bana hızla değişen ekonomik buhranları anlatma ve hayallerini, yapmak istediklerini anlatma. Kimsenin hayallerine ortak olmak istemiyorum. Yeniden tanımak, tanıdıklarını sakınmaktan daha zor geliyor bana. Bana ağaçların gölgesinde durup serinlemek isteyecek kadar kurak bir yoldan geçtiğini anlat. Bana dağlardan ve patikalardan ve kışın buza çalan soğuk rüzgârdan bahset.  Bana kitaplardan, şairlerden bahsetme. Artık ortak noktalardan pek hazzetmiyorum. Her şey büyük bir riyakârlıkla gözüme batıyor. Dünyevi zevklerden ve maddi erişimden kaçabilmek bu denli zorken her duygusu her tepkisi bir olan insanlardan ve üzerlerindeki etiketlerden ve eski dostlardan ve senelere meydan okuyan bağlardan; kurulan uzun sofralardan, hiç geçmez sandığımız ağrılardan, sanrılardan öteye; sıkışıp kaldığım şu kenarı bükülmüş fotoğraf kadar duru olmak kendi tercihim.

Yani demem o ki, bana güneşi bir şehirde doğurup başka bir şehirde batırmak neydi onu anlat. Adlarını, efsanelerini bilmediğimiz şu sıra dağların yamaçlarından şehre inen yolları arşınlarken; dağ kekiklerinin kokusu nasıl doldu ciğerine ve nasıl hissettirdi tüm yol boyunca sağ koltuğun hep boş kalması. Ve ayak değmemiş patikalara benzer göğnünün,  başını döndürecek mey bulamaması. Ve her defasında ellerin boş dönmek kendine.  

 

Ve kendi kendinle konuşmak bir beyaz parşömen üzerinde.

 Ve herkese olağan gelmesi tüm bunların.  Apansız bastıran bir hazana benzeyen kaygı tufanı.  Ve dinlediğin cefalı ezgide sıkışmak. 

Ve seneler geçmesi üzerinden nice dünlerin.
...




 

Yorumlar

  1. Adsız27 Ocak 2021 00:30

    blogunuz çok güzel. umarım devam edersiniz yazmaya...

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı