YEDİ UYURLAR MAĞARASI (ASHAB-I KEHF)

Yedi Uyurlar efsanesi,  Anadolu’da yüzyıllardır kulaktan kulağa dolaşan bir hikayedir. Milattan sonra 2. yüzyıl başlarında putlara tapmayı reddettikleri söylenen 7 gencin, sığındıkları mağarada 309 yıl uyudukları rivayet edilir. Bu mağara Mersin'in Tarsus ilçesinde bulunmaktadır. Ashab-ı Kehf Mağarası, Kur'an-ı Kerim'in Kehf Suresi'nde bahsi geçen mağara olarak bilinmektedir. Mağara, diğer semavi dinlerin kitaplarında da yer almasından dolayı hem Hristiyan hem Müslümanlar tarafından kutsal sayılıyor. Halk arasında "Yedi Uyurlar Mağarası" olarak da bilinen mağara dua edip, dilek tutmak isteyen ziyaretçilerle dolup taşıyor. 

Bu efsanenin farklı versiyonlarını da bulunuyor. Anlatılan her hikayede hükümdarlar, mekanlar, uyuma süreleri ve yaşanılan mekan farklılık arz ediyor. Gelelim Yedi Uyurlar efsanesine;

Takyanus adındaki bir kralın hükümdarlığı döneminde Afşin’de yaşadığı rivayet edilen gençler sarayda görevliymiş. İşleri dolayısıyla krala oldukça yakın olan bu 6 gencin isimleri Yemliha, Mekselina, Mislina, Mernuş, Debernuş, Şazenuş imiş. Kral Takyanus’un putperest imiş ve putperestliği kabul etmeyenleri öldürtüyormuş. 6 gencin putperestliği kabul etmediğini öğrenen Takyanus, gençleri tehdit etmeye başlamış. Bunun üzerine 6 genç  şehrin yakınlarındaki bir dağa doğru yola çıkmış. Yolda Kefeştetayyuş ismindeki bir çobana rast gelmişler ve olanları öğrenen çoban da onlara katılmış. Bu çobanın Kıtmir isimli bir de köpeği varmış. Bu 6 genç, çobanın gösterdiği mağaraya sığınmış ve Allah’a yalvarmaya başlamışlar. Öte yandan Kral Takyanus ise gençlerin kaçıp mağaraya sığındıklarını öğrenmiş ve hemen adamlarını yanına alarak mağaraya gitmiş. Mağaranın ağzını taşlarla kapattırmış. Kralın niyeti gençleri ölüme terk etmekmiş. Ancak inanışa göre gençler ölmemişler. Rivayet o ki; gençler 300 yıldan fazla bu mağarada uyumuşlar. Uyandıklarında açlık hissettikleri için Yemliha’yı şehre ekmek almaya göndermişler. Şehirde, Takyanus zamanından kalma para ile alışveriş yapmak isteyen Yemliha’dan şüphelenmişler ve ona nerden geldiğini sormuşlar. Yemliha, gerçeğin öğrenilmesi istediği için insanlara olanı biteni anlatmış ve onları mağaranın olduğu yere getirmiş. Ancak, içerde kendisinin dönmesini bekleyen arkadaşlarının kalabalıktan korkacaklarını düşünerek önce kendisi mağaraya girmiş. Mağaranın dışındakiler uzun süre beklemişler, kimse dışarı çıkmayınca da içeri girmişler. Mağaranın içinde gördükleri ise yedi yavru kuştan başka bir şey değilmiş. Bu gençlerin yeniden uykuya daldığı da söylenmekte, bedenlerinin sırları açığa çıktığı için kuşa döndüğü de. Bu nedenle de burası asırlardan günümüze Yedi Uyurlar Mağarası diye de gelmiştir. Bu efsane binlerce yıldır özellikle de Çukurova bölgesinde anlatılagelmektedir.




Bir başka efsaneye göre ise; mitolojik tanrılara inanışın, gücünü iyice kaybettiği dönemlerde, tek Tanrıya inandıkları için eziyet edilmekten kaçan Hıristiyan dinine mensup Yemliha, Mekseline, Mislina, Mernuş, Sazenuş, Tebernuş ve Kefeştetayuş adında yedi genç, Putperestliğe dönmeyi kabul etmediklerinden Rum Hükümdar Dakyanus'un huzuruna çıkarılırlar. Bu hükümdar, Putperestlik dinine bağlı kalmalarını, aksi takdirde kendilerini öldürteceğini söyleyerek birkaç günlük zaman verir. Köpekleri Kıtmir ile birlikte bu yedi genç ölümden kurtulmak için verilen süreden faydalanarak kaçarlar ve bir mağaraya sığınırlar. Allah tarafından kendilerine 300 yıl süre bir uyku verilir. İlk uyanan, yiyecek almak için kente gider ama elinde bulunan zamanı geçmiş para yüzünden yakalanır. Yakalayan parayı nerede bulduğunu sorar ve kendisini oraya götürmesini ister. O da yalnız olmadığını yedi arkadaşıyla beraber mağarada kaldığını söyler. Mağaraya geldiklerinde yedi yavru kuşun tünediği bir yuvadan başka bir şey göremezler. Bu nedenle burası Yedi Uyurlar Mağarası diye anılır.


Bazı kişiler Hz. Ali'nin, Ashab-ı Kehf’e gittiğini ve Ashab-ı Kehf'in (7 genç kastediliyor) uykudan uyanıp onu gördüklerini ve Muhammed’e iman ettiklerini bildirdiklerini ileri sürmüşler. Bazı kişiler ise, Ashab-ı Kehf'in zamanı geldiğinde uyanıp mağaradan tekrar çıkacağını iddia ediyor. Tüm bu söylentilere karşın efsanede geçen isim, yer, zaman ve bazı olayların gerçekliği günümüzde hala tartışılmaktadır.

Son olarak şunu da eklemeliyim ki  bazı alimler tarafından cennette girecek tek hayvanın Ashab-ı Keyf’in yanında bulunan Kıtmir isimli köpek olacağı da rivayet edilmekte.


Uyanır elbette bir sabah 

Ashab-ı kehf (*) uykudan

ölür ölür dirilir yine 

yüreklerde Pir Sultan.


(*) Ashab-ı kehf: Toplumdaki kargaşadan ürküp bir mağaraya saklanarak yıllarca uyuyan söylence kişileri.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı