İç konuşmaları-VII



 Hayatım inanılmaz değişiyor ama uzun bir süre daha içimde saklayacağım. Yeni insanlar, bana ait olan-olmayan mutluluklar ve güneşi başka şehirde doğurup bir başkasında batırmak ve asla paylaşılmayan fotoğraflar ve sorunlar ve iş hayatı ve kararsızlıklar ve ev içi kararsızlıklar ve yalnızlıktan şikayet etmeler ve ardı arkası kesilmeyen rakı sofraları ve tren biletleri ve konser salonları ve yıkanan bulaşıklar ve kesilen saçlar, armağanlar.. en yakın, en uzak. En geçmişi yarına taşımak ve anlamı olan-olmayan milyonlarca cümle kurdum ve bu yıl karabasan gibi ruhumu emdi ve daha kötü ne olabilir dediğim her an berbat şeyler oldu. Yanlış anlamalar, en yakınlarının bile arkandan konuşup yüzüne gülmesi ve kendi evinde misafir olmak ve hayal kurmayı ertelemek. İzlenmeyi bekleyen filmler listeni henüz başarı ile sonuçlandıramamak. Sürekli ama sürekli aynı yemekleri yemek, aynı giysiler, aynı ezgiler... Ama özlemek. Deli tayların yüreğinde dört nala koşması gibi özlemek. Ve bir insanı, bir kokuyu, bir görüntüyü ve sonra eskiyi çok eskiyi. Annenin dikiş masasında oturduğu, önlüklerin Pazar geceleri ütülendiği çağları. Ve en yakın arkadaşını ve vefatları ve erik ağaçlarını. Derken en çok kendini. Ama en çok kendi ellerini, kendi çağlarını. Geri gelmeyen çocuksu kararlarını vs. vs. Yani şimdi ne gerek vardı yaş almanın. Ölenler öldüğü yaşta kalırken, insanın her geçen gün artan bilinç ve kederi ile yol alması da epey sıkıntı bir şey şahsımca.

Her neyse,

Ayağa kalkıp radyonun olduğu tarafa bir kaç adım attım. Selda Bağcan şöyle diyordu: "geri dönsem taşa tutar dost beni, yürüyorum dikenlerin üstünde..." 






Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı