Hüseynik

1892 senesinde Harput Posta Müdürü olan Akif yakışıklı, mert ve herkes tarafından sevilen sayılan biriymiş. Hüseynik'te yani bu günkü Ulukent'te oturur, sabahları Saray Yolu ile Harput'a çıkarmış. Her gün Hüseynik'ten Harput'ta görev için gidip gelen Akif'i görebilmek için şehrin genç kızları adeta yolunu gözlerlermiş. Ancak Akif'in meftunu olduğu kadın Atik Hanım imiş. Atik Hanım güzeller güzeli bir kadınmış lakin evliymiş. Akif derdinden her gece sabahlara kadar içermiş ve sabahın seher vaktinde yola düşer Atik Hanım'ın evinin çevresinde gezinir, onu bir an olsun görmek için beklermiş. Velhasıl günler geçmiş, geceler geçmiş. Günlerden bir gün Akif yine Atik Hanım'ı görmek için Hüseynik'ten Harput'a çıkarken o dik yolda kalp krizi geçirmiş ve vefat etmiş. Akif'in vefatı çok büyük üzüntü yaratmış. Bütün Harput halkı ve özellikle sevdalıları arkasından günlerce gözyaşı dökmüşler. Bu ölümün üzerine de Saçlızade Hacı Vehbi Efendi bu türküyü güftesiyle ve bestesiyle meydana getirmiş.




Telgrafçı Akif'in kardeşi Musul vilayetinde görev yapmaktaymış bundan sebeptir ki Musul'un bu türküde geçen dörtlüğü  şöyledir;


 Lütfü gelsin telgrafın başına

 Bir tel vursun Musul'da Gardaşıma

Yazık oldu yazık şu genç ömrüme

 Bilmem şu feleğin bana cevri ne?



Bu türkü aslında bir ağıttır. Türküde geçen Telgrafçı Lütfü'de Akif'in müdürlüğü döneminde PTT'de göreve başlamış ve Akif'in de çok sevdiği bir kişidir. O da türküde yine bu dörtlükte yer almıştır. Ayrıca belirtmeliyim ki türküde 'can ağrısı' olarak betimlenen kalp krizi çok naif bir şekilde betimlenmiştir. Öyle düşünüyorum ki Atik Hanım da Akif'e meyil etmiştir yoksa ölüm haberini aldığında niçin baygın düşüp ayılmasın? 


 

Telgrafın direkleri sayılmaz

Atik hanım baygın düştü ayılmaz

Böyle canlar teneşire koyulmaz

Yazık oldu yazık şu genç ömrüme

Bilmem şu feleğin bana cevri ne?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı