"dünyaya alışan adam şiir yazamaz" demiş İsmet Özel.

başkalarının aşkıyla başlıyor hayatımız

bakıp başkasının başkayla kurduğu bağlantıya

aşka dair diyoruz ilk anı bu olmalı

ilk önce damarlarımızda duyuyor çağıltısını

uzak iklimlerin

kokusu gitmediğimiz şehirlerin önceden

bir baş dönmesiyle kabarıyor hafızamızda

sonra ayrılıklar düşüne dalıyoruz

bize ait olan ne kadar uzakta!


diyor İsmet Özel Bir Yusuf Masalı şiirinde. Öyle alelade bir şeyler karalamış gibi değil de üç gün üç gece dirseklerini dayadığı masanın üzerinde uyumuş, uyanmış ve bir daha uyuyamamış gibi. 



Biz ki ne zaman bırakırsak ardımızda ayrıştırılmış düşünceleri o vakit çalacak kapımızı farklı duygularda vücut bulmuş kederimiz. ''bakıp başkasının başkayla kurduğu bağlantıya... ,

Sanki bu sabah üzgün uyandım. Sanki bir kurt gelmiş bütün gece göğsüme çöreklenmiş de içimi kemirmişçesine bir duygu. Yemiş de bitirememiş gibi. Dilini bilmediğim ezgiler duymak istedi ruhum. Yani o kederi müziğiyle içime işletsin ama ben bilmeyeyim kime kin etmiş, kime kırdırmış serçe yüreğini yahut sevilmek mi istemiş, özlenmek mi? (''aşka dair diyoruz ilk anı bu olmalı,)

Gün ışığınca yeryüzüne hükmedecek kuvvette bir gücümüz varmışçasına ortalarda gezinsek de gece el ayak çekildiğinde kendi kendimize derin iç çekişlerimiz oluyor, biliyorum. Ve yine biliyorum ki saksıdaki çiçek bile sevgisizlikten solar ve unutulmaktan ve bir köşeye atılmaktan. Ve kusura bakmasınlar ama kadehimi kimseye kaldırmıyorum. ''bize ait olan ne kadar uzakta!

''uzak iklimlerin
kokusu gitmediğimiz şehirlerin önceden
bir baş dönmesiyle kabarıyor hafızamızda,   

Yani demem o ki, güneşi bir şehirde doğurup bir başkasında batırmak. Adını bilmediğin dağların yamaçlarından şehre inen yolları arşınlarken, dağ kekiklerinin kokusunu doldurmak ciğerine ve sağ koltuğun hep boş kalması ve ayak değmemiş patikalara benzer göğnünün başını döndürecek mey bulamaması. Ve eli boş dönmek kendine. 

Çünkü ''bize ait olan ne kadar uzakta!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı