GÜL DİBİNDE GÜL’İZAR


‘’Söğüdün dalında mor eşarp. Yel silsilesi tarumar etmiş obayı. Gül yüzlü, al yanaklı, can Gülizar. Kalbine hançer sapladın da Ulu divanın yolundan mı ırak edildin? De bana da Gülizar, dem-i devranda gurbette düşüşün nedendir? Saf bir meydir, bunun bir şişesi, gel Saki’n olayım, zahirine al katayım. Ben Gülizar’ımın yoluna kurban olayım. İlle de dersen ki has bahçaya koşayım. Selam eğle Kaf Dağının ardına. Söyle, vurmasınlar kuşları kanatlarından. Gözümün pınarından akıtacak yaşım tükendi. Gayrısına dayanmaz fukara göğünüm. Kör zindanlarda çürüdü eti insanoğlunun. Kuyuya atılan Yusuf gibi karanlığa gömülmedin mi Gülizar’ım?  Sabr-ı Cemil’den başka bir şey düşmedi payımıza. Tuz kadar sevdiğimiz babamız değil miydi, burnumuzdan tuzlu sular akıtan. Âdemlerin karanlığa saplanmış, karındaşının karnını deşmiş ya Hak! Bu canım kurban ola! Kulak veresin sana avuç açan yetimlerinin haykırışına. Sen ki var edensin, coşkun suları taş kayalardan akıtan, karlı dağ yamaçlarında güneş olup da doğan, bir duada sabra vesile olan. Ben çıkamadım içine düştüğüm kuyudan ya Hak. Sen Gülizar’ı mahrum bırakma ayının şavkından.



Dört kapıdan geçtim. Han kapısı desen değil, el obası desen değil. Üzüm hoşafından bir bade alana, başladı erenlerin düğünü. Anlamazlar ya Hak! Döner dururuz senin kâinatının ekseninde. Döndükçe aşk tutarız, can buluruz. Bilmezler ki bizde âdemoğluna aşka düşmek yoktur. En büyük aşk, sana uçan turna kuşunun yoluna düşüşümüzdür. Hangi insan ki severse bu cihanı, sen var ettiğin içindir. İçinde kin tohumları olanlardan koru ya Hak. Onlar ki iflah olmazlar, akıl erdirmezler sevgiden içeri. Oysaki senin cennetinden taş çalanlardır Gülizar’ımın iffetine taş atanlar, leke sürenler, göz dikenler.

Gül yüzlü, Gülizar’ımın vebalini kes ya Hak! Kırk parçaya bölünmüş yüreğime şifalı sularından ver, ben de niyaz olayım aşkının yolunda. 

**

Hüseyin dede oturduğu minder üzerinden ayağa kalktı. Gözlerinde tek damla yaş yoktu. Zahir kanı içine akıyordu. Ölen kızından geriye duvarda bir fotoğraf bir de söğüdün dalında asılı kalmış mor eşarp vardı. Ahaliden çıt çıkmıyordu. Hüseyin dede duvardan curası alıp, kalktığı minder üzerinde yeniden bağdaş kurdu. Önce tellere sonra yüreklere dokudu.

O sustu, ahali sustu,  hoyrat esen yel sustu… Başladı uluların divanı…


Bülbül yuvan yıkıldı mı
Yavrun yere döküldü mü
Ölüm sana dokundu mu
Gelsin bir hoşça yanalım

Nesimi döğünsün taşlar
Akıtalım gözden hep yaşlar
Hakk tanıktır hey kardaşlar
Gelsin bir hoşça yanalım

Kul NESİMİ

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Denize dökülen bir pınar gibi,

Resim
Ne olduysa o kırmızı monttan sonra oldu , demiştik biz uzun süre. Hayatını alt üst ettin , demişlerdi onlarda. Hayatımın altından cennet suları akıyormuş meğer, kurak bir toprak üstünde yaşarken bundan haberdar değildim. Bu yıl yeni bir yaş aldım, onbir kilo verdim, hayatımda ilk kez bu yıl gittim lunaparka.  İnsanlar eksilttim hayatımdan -yeni insanlara yer açtım- Çok ağladım, çok yürüdüm, çok yazdım. Gün doğumlarını yakaladım. Yağmurlu günlerde şemsiye taşımaktan hiç haz duymuyorum ama ilk kez şemsiyem ile yürüdüm yağmurda. Saçlarım çok uzadı, bir iki tel beyazım bile çıktı.  Kafamın içi aylarca susmadı,  Hem çok konuştum hem hiçbir şey anlatmadım insanlara. Bu yılın kahrını da neşesini de en çok iş arkadaşlarımla bölüştüm. Ne kadar ağladıysam o kadar güldüm. Öyle ki artık ağlanacak şeylere de gülüyoruz. - ve oldukça yüksek ses çıkartarak çalıştığım için üzgünüm, bu da bir çeşit terapi oldu bana - Ankara'ya bu yıl da gidemedim. Taşa döndüm zannederken kalbimde çiçekler...
Devamı

Kanadın da kaderi kırılmak,

Resim
Dizlerini karnına çekip ellerinle sarmışsın, Gece üç, dört  Bir günün değil bir yaşamın yorgunluğu bu. Öyle uyuyarak da geçmiyormuş üstelik. En hazırlıksız anda yüreğine görünmez bir bıçak sızısı saplayabiliyormuş.  Konuşan bir zihne sadece susmak fayda etmez. Bazen daha çok konuşup, o ne dediğini bilmeyen sesi bastırmak gerekir. Bu gerçek bir yaşam yorgunluğu olabilir mi peki? Olabilir. Herkesin sınavı kendine özgü. Herkesin yükü kendine ağır. Durup karşısında, canı acıyanın acısını hafife almak ancak acizlere yaraşır.  * Anlatmam derdimi dertsiz insana, Dert çekmeyen dert gıymetin bilemez Kendini sevmek uzun bir yol, yolculuk etmesi çetin bir yol. Bu sebeptir ki her zaman insanın insana sevgisini kutsadım. İnsanın kendini sevmesi bile bu kadar zorken, dedim. Dünya üzerinde bir benzeri daha olduğuna inanmadığın birini sevmek müthiş bir cesaret! Kendinde tahammül edemediğin ne varsa baş göz üstüne diyorsun. Bir başkası yapsa aynı davranışı saniye düşünmeden yoldan saparı...
Devamı

Tanıdığım bir ağaç var,

Resim
Çiçeğe "unutmabeni" ismini veren insanoğludur inceliğe olan inanca tutulduğum dal. Hâlbuki ne kadar zor inceliğin dengesini koruyabilmek. Beklentilerini ve duygularını taşıyabilmek. Bazen kendini bazen de dünyanı var edenleri sırtlayabilmek,  Olanı olduğu gibi aktarabilmenin çabasını vermek insanoğluna,  Tanrıdan dilemek seni duymasını, seni anlamasını, seni pamuklara sarmasını.. -İstemenin sınırsızlığına inanarak gönlünü ferahlatarak- Bütün bunları zihnimin kalabalığı ile konuşurken, kafamı kaldırıp yolun karşısına baktım. Çırılçıplak duruyordu karşımda. Halinden memnun değildi. Çünkü kendi tercihi olmayan bir sonucun üzerinde yarattığı ağırlığı taşıyordu. Sonbaharda yapraklarını çok döktüğü için bu büyük ağacın tüm dallarını budamışlardı. Çünkü yazın o ağacın gölgesinde serinlediklerini, güzün ilk günleri gelir gelmez unutmuşlardı. Yeşil renkleri sarıya dönüp birde yerlere dökülen yapraklarını toplamak zorunda kaldıklarında; güzün de gelip geçici olduğunu göz ardı edip kesm...
Devamı