Pınar Aydın

Aslında şöyle oldu,  Yirmili yaşların yoğun Nazım sevdasından uzaklaşıp, otuzlu yaşlara geldikçe kendimi dizelerinden kaybettiğim İsmet Özel'e yaklaşırken buluşumun üstüne konuştuğumuz bir sohbette fark etmiştik. Bu gerçeküstü bir dehriz ve buradan çıkmaya çalışmak çamura batmak gibiydi. Elimde olsaydı kendimi hiç bu çamura bulaştırmazdım. Çünkü kelimeler zehirlidir. Ve şiirler ve o şiirleri yazan şairler akıllarını ağaç dallarına asıp kuş misali göçüp gitmişlerdir. Demem o ki aklı olan anlamaya çalışmaz insanı. İnsan uğruna bu şiirleri, bu ağıtları yakacağımız bir derinlikte değildir. Dünya hassas kalpler için cehennemdir demiş asırlar önce Goethe. Yüzyıl değişmiş ancak kalpte hasar açan hissiyatı aynı! Çünkü arzunun karşılık bulmadığı her an ateşini korlatır bu farkındalık! Elimde olsaydı ezbere bildiğim her cümlesini unuturdum o şiirlerin. Bu kadar anlam yüklemezdim duyduklarıma, oturup ağlamazdım mesela kaybettiğim kitabın ardından. "Onu nasıl bıraktım orada, arıyorum yok ...

- günler ne kadar hızlı geçiyor değil mi? - korkuyorum. - günlerden mi? - yetişememekten,  Dalını kestiğiniz ağaçlar kök vermez sanıyorsunuz, hâlbuki toprak hepimizden güçlüdür. Bir avuç toprak ile yaşamın tüm yorgunluğunun buluştuğu o ilk an geldiğinde, dallarını kestiğiniz ağaçların kökleri ile buluşacağız. İşte o zaman karanlığı delen bir ışık bedenimizden süzülüp geçecek. Siz umut etmeyi bilir misiniz? Umut, hiç ummadığın bir anda pencerenden sessizce odanın içine doğru akıp, kalbini yoran tüm sancıları dindirir. Hızır olup yetişir, derman olur, şifası kurutur gözünün yaşını. Yaşantının aniden yön değiştirdiği gün geldiğinde yeniden güzelin ve iyinin varlığına inandığını, tanığı olduğun tüm olumsuzlukların karanlığına baş kaldıran bir ışık demeti olduğunu, etinle kemiğinle hissedeceksin. Yeniden zihnini ele geçiren bu özlem dolu sesin sana eskisinden de güzel bir yolu var ettiği gitmeyecek kulaklarından. Sonunu bilmediği yollara adım atmaktan dahi çekinen biri için bir son düşl...