Pınar Aydın

Koşulsuz sevilmek, ardına düşmeye gerek duyulmayacak sadakat, konuşarak sorunların çözülebileceğine dair umutlarını yeşertebilmek, gidecek bir başka yer olduğu ihtimalinden vazgeçmek, gün sonunda merhamet dilemek kalbinden, bırakmak kendini korkmadan; çünkü biz biliyoruz ki geçecek bu güzellik, bu gençlik.. ** Uğruna emek verdiğiniz her şeyi bir gün bir pencere kenarında bırakıverirsiniz. Öyle planlı bir eylem değildir üstelik bu. Dramatize etmekten öte bir duruş sergilersiniz kendinize. Günlerdir her hücremde aynı cümle tekrar ediyor. Ömrüm , diyorum insanları memnun etmeye çalışmakla geçti . 29 yaşındayım diyemiyorum da dediğim tek şey " otuzlu yaşlar böyleymiş, olgunluk, yormayan ikili ilişkiler, hayatından insan eksiltme konusunda güçlenmek, öz değer ve bireysellik kavramı ile barışmak, ve gerçekten artık kafam kaldırmıyor ,  Elimden kayıp giden onlarca yılı düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi.  Zamanın hızla akıp gittiğini fark etmem bu çağlarıma nasip oldu. Kendime yıllar...

Bir uçurumun kenarında gezindiğimden bihaber taşlı, tozlu bir yolda yürüdüğümü zannederken; beni o uçurumun kenarından almak isteyenler varmış. Çırpınışlarını görememişim, çok sonra anladım. Geç kalınmış bu aydınlanma, beni o uçurumdan atanlar sayesinde olmuş. Birden fazla insanın avucu birleşmiş ve beni derinliğini bilmediğimiz bir boşluğa doğru itmişler.  Aşağı doğru süzülürken herkes kan görmek istedi biliyorum! Ama ben farkında olmadan kanatlarımın sırtımı yırtarak  çıktıklarını gördüm. Bedenimin her daim bir parçası olarak yanımda oradan oraya savurduğum kanatlarım, nasıl da en ihtiyacım olduğu anda kendilerini özgür bırakıp, beni semada süzülmeye ikna etmişlerdi.  Ben çok iyi tanıyorum kanatlarımı. Sadece ilk kez bu kadar hissediyorum aramızdaki kuvvetli çekimi.  Benim, diyorum "düşmeme izin vermediler" ve bu kavuşma beni yalnızca düşmekten kurtarmak için değilmiş, diyorum!  Aşağı doğru bir süre süzüldükten sonra beni o meraklısı olduğum ovaların, dağların...