Pınar Aydın

 ibrâhîm gönlümü put sanıp da kıran kim, İbrahim peygamberin ateşe atıldığına inanılan bir göl ki asırlar ötesine sırrını taşıyan, görmediğimiz tüm efsanelere –mış demişiz. Size balık-mış İbrahim’in ateşi hikayesini anlatırken –mış diyeyim. Zamanın birinde Urfa’da hüküm süren Nemrut isimli bir kral varmış.  Namı, zulümlerinin şiddetiyle bilinen Nemrut kendisini en yüce varlık  olarak tanrı ilan etmiş ve halkına da kendisine tapmasını emretmiştir.  Nemrut şehrin her yerine kendi heykellerini yaptırmış. Günler geceleri  kovalarken bir gece yarısı uykusunu bölen bir kabusla uyanmış.  Nemrut bu coğrafyada doğacak erkek çocuklarından birinin onu  öldüreceğini, inşa etmeye çalıştığı putperestliği  yok edeceğini görmüş.  Ve bunun üzerine endişeye kapılan Nemrut doğan bütün erkek  çocuklarının öldürülmesi için askerlerini vazifelendirmiş. Bunun üzerine  askerlerden biri, kısa süre sonra doğum yapacak olan karısını Urfa  Kalesi yakınınd...

* Ağaç anlatabilir kendini yağmura, hiç değilse fısıldayabilir-bunu biliyorum. Kuş nasıl tarif edecek;  konsa yeryüzünde av, uçsa bir ömür boynunda vebal. Ve kimim ben, düşe kalka dolaşan yorgun ruh, dolaşık gönül, som gurur? Ve kim, beni omzumdan öpüp o siyah yolculuğa çağırır? Ben eskiden cıvıl cıvıl genç bir kadındım. Yoksulluk ne demek iyi bilirdim, gurbeti gördüm, hiç istemediğim bir yalnızlığa bile bırakıldım.. evet ben eskiden de ağlardım ama kendi halimde yürürken bir anda durup burnumun direğini sızlatan -o adını koyamadığım- his gelip yüreğime çöreklendiği andan beridir bir şey var yüreciğimle gözlerim arasında. Bir pınar desem değil, tersine akan bir nehir gibi. Her şiir beni anlatıyor sanki, her türkü bana söylenmiş. Ben diyorum, yüzyıl öncesindeki bu insanların acısını nasıl olurda hissederim kemiklerimden iliklerime süzülen bu ince yolda. Geriye dönme şansım olsaydı daha ilkokuldayken ailecek İstanbul'a gittiğimiz seneye dönmek isterdim. Babamla vapurda sarılıp deniz...