Pınar Aydın

  Her şey bir boşlukta savrulurken tutunmaya çalışma mücadelemiz, Ve biliyorum siz kibrinizden ağlayamazsınız bile. Hâlbuki hepimizin çatısı uçuşuyor rüzgârda. Hepimizin evini taşlıyor en sevdiklerimiz. Devlerin ve Tanrıların savaşı bitti diye biliyordum. Kim bu insan kılıklı dev yaratıklar? Kim ki çiğneyip geçiyorlar üzerimizden. Gözünde alevler yanan insanlar tanıyorum. Yalnızlığın kokusu var havada, duyuyorum.   * Sonra ben bazen sırasıyla bazen sırasını kaçırarak denedim. Suskunluğu, insanlıktan çıkartan öfkeyi, ağlamaklı duygu yoğunluğu içerisinde harmanlanmış kendine acıma duygusunu. Açık konuşmak gerekirse insana insan olmayı hissetmekten daha fazla zarar veren bir şey olduğuna inanmıyorum Yani bu çağda insan olacağıma bir masal kahramanı olsaydım. Asırlarca yaşardım iki kitap kapağı arasında. Bu çağda insan olmak dışında herhangi bir şey olmayı isteyeceğim duruma beni getiren herkesten ve her şeyden ve her duygudan ne diyelim razı olsun mu Tanrı? ...

  Bir yere ait olmayanları iyi tanırdım. Sokak aralarında başı öne eğik yürüyenlerin sırtlarında taşıdıkları görünmez yükleri görürdüm. Yaralarını örtenleri , kendi yaralarımdan bilirdim. Bu dünyadan öylesine gelip geçiyor olamayız, derdim. Ama her sabah aynı yoldan gelip geçerdim. Bir kopyasını hep bir sonraki güne iletirlerdi sanki. Sabah aynadaki yüzüme baktım. Uzun bir bakışmadan sonra parmaklarımı yüzümde gezdirdim. O yumuşak dokunuşlar çok özlediğim bir merhameti yüreğimde canlandırmıştı. Yalnızlığa alışmış insanların özgürlüğü ile karanlığının bir aynada karşı karşıya geldikleri ilk ana tanıklık ediyordum. Bu evrene ait değildim, burada nefes alamamam bu dünyanın havasının dahi bana ait olmamasındandı. *Bilge Karasu’nun balık hikayesinin sonunda dediği gibi, '' Tuhaf değil mi, kurtarmak istediği şeyi kurtarmak için ne gerekiyorsa yaptığını sanan kişinin, ömrünün sonunda o şeyi boğmakta en büyük payı kendi eliyle getirmiş olduğunu anlaması?'' Düşüncelerimin ...